Ezan okunmuş ve eve gelmemişti hala.Ayşe hanım defalarca soyledigi halde sözünü dinlemeyen oğluna bu defa cok kızmış döndüğünde nde ise en cok üzüleceği cezayı vermişti yanağına a attığı tokadın ardından.Ertesi gün akşama kadar odasında kilitli kalacaktı Selim.Ne kadar yalvardıysada dinlemedi annesi.Oysa bu defa sokakta oyun oynayamayacağı icin üzülmemişti.Ertesi gun kendince planladığı cok önemli bir işi vardı Ve sabah kahvaltıdan sonra çaresiz girmişti odasina annesinin sinirli bakışları arasında.

Saatler hızla geçerken ne yapacağına karar veremiyordu Selim.Öğleden sonra aklına düşen fikirle hemen kumbarasınu aldı masasından ve içindeki paraları sayarak aklında bir hesap yaptı sonra.İçinden "İnşaallah yeter"derken yüzünde de bir gülümseme oluşmuştu.Sonrasında pencereye yöneldi hemen.Evlerinin hemen yanındaki ağacın dallarına tutunup sessizce aşağıya indi sonra.Pencereyi açık bırakmayı da ihmal etmemisti döndüğünde tekrar odasına girebilmek icin.Ve bir saat sonra elinde bir cantayla gelip tekrar ağaca tırmanmaya başladığında kısa sure once baslayan yagmur iyice hızlanmıştı...

Elindeki çantayı dikkatlice pencerenin önüne koyup yorulan ellerini uzattı sonrasında.Fakat biranda dengesini kaybedip ayağını boslukta hissetmişti Selim.Ve Ayse hanim gürültüye koşup geldiğinde oğlunu kanlar icinde yerde bulmuştu .Ambulansı çağırıp hastahaneye gidene kadarda akla karayı da seçmişti genc kadın .Selim tam iki ameliyat olmuştu on gün içinde.Sonrasında ise uzun bir süre dinlenmek uzere taburcu edilip evlerine girdiklerinde yorgunluktan annesinin kollarında uyuyakalmıştı....

Ayse hanim cocugunu yatağına yatırdığında gözüne camın kenarındaki hediye çantası iliimişti. Merakla çantanın içindeki paketi açtığında ise gözlerinden yaşlar boşalmıstı biranda.Paketten, aradan onca geçen günden sonra artık küf kokan bir pasta çıkmış ve üzerindede bir not bulmuştu.Gözyaşlarının damladığı kagıtta ise şöyle yazıyordu ;"Anneciğim seni bu zamana kadar yaramazlıklarımla üzdüğüm için cok özür dilerim.Dogum günün kutlu olsun.Seni çok seviyorum...
Rabbim Hepimize Evlatların En Hayırlısını, Ve Hayırlı Evlatlar Yetiştirmeyi Nasip Etsin

Hani hırpalamadan,
yormadan,
sevmenin dem almış hali var ya.
Hani o çift kişilik huzur dediklerinden,
Onu isterim…

Bir gün...
Vücudunla değil,
Ruhunla uyanırsın...

Gerçekte olduğun kişi için ,
bu dünyadaki görevin ve varoluşu yöneten değerlerin için uyanırsın.

Yaşadığın tüm durumları uyandırdığında mantıklı gelecek.

Daha fazla acı ve acı olmayacak
Tüm geçmişiniz minnettarlıkla ve her deneyim büyümeniz için gerekli ve önemli olarak görülecektir.

Uyandığında artık suç olmayacak .

Yaptığın her şeyin sahip olduğun koşullarda olduğunu anlayacaksın.

Elinden gelenin en iyisini yaptığını ve hatalarının
" kendini bulmaya çalıştığını anlayacaksın .

Ve tüm hissettigin suçluluk,
Sevgiye ve kendini affetmeye dönüşecek .

Uyandığında kendini seveceksin.

Kendini başkalarıyla kıyaslamayı bırak ve birlikteliğini anla .

Sonunda her birinin güzelliğinin,
kendin olmak olduğunu,

Ve hiçbir standardin sana gerçek olmanın,
ne kadar güzelliğin gücünü veremeyeceğini anlayacaksın .

Uyandığında yargılamayacaksın,

Herkesin farklı bir evrim seviyesinde olduğunu ve başkalarının davranışları,
senin için uygun olmasa bile ,

herkesin kendi davranışlarının,
sonuçlarından ders almaya,
hakkı var...
çünkü herkes evrim yolunda...

Uyandığında şimdiki zamana,
daha çok değer vereceksin ,

adımlarını yavaşlatacaksın ,
hissettiklerini daha fazla ifade edeceksin,
ve seni sevenlerin Sevgisine,
Açık olacaksın...

Tüm varlıklara ruhlar gibi bakacaksın ,

varlığını onurlandıracaksın ,

her şeyin bir anlamı olduğunu,
ve daha büyük bir gücün,
ruhunu ve kaderini
hareket ettirdiğini bilerek yürüyeceksin .

Uyandığında,
Evrenle sürekli iletişim halinde olacaksın,
ve her jestin bir duacı olacak .

Hala uyku ,
rüya ve gözlerimizi hayatın derinliklerine açmak arasında yaşıyoruz...

Ama yaşadığımız her durum ,

Uyandığımızda bizi çağıran,
hayatın bir dokunuşudur...

Aşk adına...

RUH , AKIL - NEFS , ŞEHVET
Ruh ve nefis aslında birbirinden ayrılmaz hakikatlerdir. Ya ruh , nefsin hüzerinde kendi hükmünü icra eder ve hükümran benim der. Yahut da nefs , ruhun üzerinde hükümranlık kurar ve sınır tanımaz bir yaşam biçimini seçer , kişinin ebedi hayatını helak eder.
İnsan vücudunun gerçek padişahı ruh’tur. Allah bu şekilde yaratmış ve asli özelliklerinde saf ve temiz, arınmış olarak bulunan ruh , hükmünü icra etmesi hasebiyle “ Ahsen-i takvim “ olarak Yaradanımızın nitelediği mertebenin sahibidir.
Ancak ruh bu özelliklerini açığa çıkaramayıp, hükümdarı olduğu bu vücud ülkesinde otoritesini sağlayamaz ise eşkıya başı olan nefs’in ayaklanıp baş kaldırması ile bu ülkenin vezirini (akıl) ayartıp (kandırıp) ülkenin tüm kuvvetlerini ele geçirmesi neticesi artık kendi hükmünü kendi baş yardımcısı olan veziri ( heva, heves, şehvet) ile icra etmeye başlar. Ülkenin gerçek padişahı olan ruh’u susturur ve adeta zindandaki bir hücreye hapsederek bu ülkenin yönetimini dilediği gibi icra eder.
Bu ülkenin gerçek padişahı olan ruh’un böyle kötü bir duuma düşmemek için ülkesindeki yönetimde nelere dikkat etmesi gerektiğini , veziri olan aklı nasıl kontrol altında tutup , sevk ve idareyi en sağlıklı şekilde yapması gerektiğinin bilgisine sahip olmalı, otoritesini sağlam kurmalıdır. Düşmanı olan nefsi iyi tanımalı , onun tuzaklarının ne cihetlerden gelebileceğini iyi bilmeli ve hesap etmeli , bu tehlikeleri en güzel şekilde bertaraf etmenin usul ve yöntemlerini en kamil bir şekilde uygulamalıdır.
Ancak bu şekilde ülkesinin selameti için çalışmış , tebasının huzur ve mutluluğunu sağlamış, kudretinin açığa çıkışını müşahade etmiş ve kendi hükümdarlığını da korumuş olabilir.
Görüldüğü gibi nefs ve ruh aynı ülkenin topraklarında yaşamak zorundalar. Birinin diğerini bu ülke toprakalarından çıkarması mümkün değildir. Ancak güç ve kudreti kim eline geçirirse diğerini esir eder ve bir hücreye kapatır. Güç ve kudreti ele geçirmek ise büyük vezire sahip olmakla ( akıl ) mümkün olur.
Ruh’un kuvvet bulmasının işaretleri ; zahirde kişinin şeriata uygun bir yaşam tarzının bulunması , yaptığı taat ve ibadetleri huzur ile yapması , nefsi istek ve arzulardan uzak durması, kulluk görevlerini güzel bir şekilde ifa etmesi , zikrullah ile meşgul olması , Allah dostlarını sevmesi onlara yakınlık kurması , boş ve malayani şeylerden uzak durması , bırakın haramlara meyletmeyi şüpheli şeylerden dahi uzak durması , takvaya önem vermesi , kalbinde huzur ve tatminliği bulmasıdır.
Nefs’in kuvvet bulmasının işaretleri ise ; kullukta gevşeklik , heva ve heveslerinin peşine düşmek , şehvet düşkünlüğü , ibadet ve taatlerden sıkılmak ve onları bir yük gibi görmek , haram şeylere doğru meyil , haram ve helal konusunda hassasiyet gözetmemek , mekruh şeyleri günah gibi görmemek, önemsememek , kendisine Hak ve hakikatlere dair nasihat edenlere karşı büyüklük taslamak ve bu nasihatleri hiçe saymak , bu durumdan sıkılmak , zamanının çoğunluğunu boş ve malayani şeylerle geçirmek vb. dir.
Kişi kendisine insaf ile baktığında bu durumlardan hangisi kendisi üzerinde yoğun bir şekilde bulunuyorsa , nefs ya da ruhun hangisinin hükümranlığının bu vücud ülkesi üzerinde geçerli olduğunu görür.
Mesele bu ülkenin gerçek hükümdarı olan ruh’un hükümranlığının devamının ve otoritesinin sağlamlığının korunmasıdır. Ancak bu şekilde huzur , sıhhat , mutluluk ,istikrar ve nimet elde edilmiş olur.
Allah en doğrusunu bilir.

《Ben ve nefsim bir sürünün çobanına benzeriz. Çoban sürüyü bir taraftan toplar, diğer taraftan dağılır. Kim nefsini öldürerek onun isteklerini durdurursa rahmet kefenine sarılır ve kerâmet toprağına defnedilir. Kim de kalbini öldürerek oradan ilâhî ve insânî duyguları yok ederse lanet kefenine dürülür ve azap toprağına defnedilir.》

İmâm-ı Gazâlî Rahmetullahi Aleyh