Arkamızdan seslenenleri duyuyor muyuz?

Savaşın seyri değiştiğinde Uhud Dağı’na tırmanıyor ve korkudan hiç kimseye bakmıyordunuz. Hâlbuki Allah’ın resulü arkanızdan size sesleniyordu. Allah, elinizden kaçırdığınız zaferden ve başınıza gelenlerden dolayı mahzun olmamanız için size keder üstüne keder verdi. Allah o gün yaptığınız her şeyden haberdardı.
Âl-i İmrân sûresi, 153.

Uhud Savaşı’nda bir ara göz gözü görmez oldu. Ayneyn Tepesini korumakla görevli okçu birliği yerlerini terk etti. Düşman süvari birliği bunu fırsat bilip müminleri arkadan kuşattı. Müminler az sonra zaferle taçlandıracakları bir savaştan, hezimete doğru sürüklenmeye başladı ve birer ikişer dağıldılar. Kimse kimseyi göremez oldu. Bir kısmı Medine’ye kadar kaçtı. Bir kısmı Resulullah’ı canı pahasına korumaya devam etti. Bir kısmı ise kurtuluşu Uhud Dağı’na tırmanmakta buldu. O esnada Resulullah (s.a.s.) onları çağırıyordu: “Gelin bana!” diye sesleniyordu. Ama can tatlıydı; kimse Resulullah’ı duymuyordu. Zira insan ölüm korkusu yaşadı mı can havliyle kaçar. Ardında kim kaldı, kim vardı, kimi bıraktım diye aldırış etmez.

Bizler de bugün günah dağlarına doğru son sürat koşuyor ve arkamızdan bizi çağıran ayetlerin sesini duymuyoruz. Bencillik ve kibir tepelerinde yer kapmak için büyük bir koşuşturmacanın içindeyiz. Bu nedenle bizi kendimize getirecek olan Resulullah (s.a.s.)’in sözlerini duymuyoruz. Dünyamızı kurtarmak için iş dağlarının en tepelerine doğru koştukça koşuyoruz. Bu nedenle arkamızda bize seslenenlerin sesini duymuyoruz.

Ey nefsini kurtarmak için dağlara tırmanmaya çalışan kişi, bir dur! Bak arkana; çocukların sana sesleniyor, annen sesleniyor, baban sesleniyor, eşin sesleniyor, kardeşlerin sesleniyor. Duymuyor musun? Bak telefonlarına! Cevapsız bıraktığın sevdiklerinin numaralarına! Onlarca arama var ama sen görmüyor ve duymuyorsun. Arkana bakmadan kaçıyorsun bir dağa doğru. Sadece kendini kurtarmak için kaçıyorsun.

Bak arkana! Resulullah sana sesleniyor. Eşin, kızın, oğlun, ailen ve sevdiklerin sana sesleniyor. Duymuyorsun değil mi? Zira kulaklarında ölüm, fakirlik ve bencillik korkusu var...

Hiç kimseye aldırmadan kaçıyorsun. Kariyerine kariyer ekliyor; hiçbir dostunun selamına dönmüyorsun. Hiç kimseye aldırmadan zenginlik dağının basamaklarını birer birer aşıyorsun. Arkandan seslenenleri ise duymuyorsun.

Ey bencillik dağına tırmanan adam! Akşam oldu, eve gel artık! Hafta sonu oldu, dön artık. Aylardır gurbettesin, gelmelisin artık. Uzaklardasın, dön artık... Siyaset dağındasın; arkandan seslenen seçmenlerine kulak ver! Çığlıkları duy artık.

Rabbim, bizleri varlıkta da darlıkta da seni hatırlayan kullarından eyle!