Şu dünyada hepimiz mülteciyiz, muhaciriz.

Cennetimizi özlüyoruz, gerçek yurdumuzun hayali ile yaşıyoruz.

Ana vatanımız cennetimizi yeniden kazanmanın derdindeyiz. Derdimiz budur, bu olmalı, bu kalmalı...

Cenneti, dünyayı imar etmekle imar ederiz. Dünyayı ihmal ederken, cenneti imar edemeyiz.

Nereden geldiğimizi unutmaz, nereye gideceğimizi biliriz...

İş olsun, cebimde olsun lazım olur der gibi, aklımın bir ucunda cennetim olsun diye düşünmeyiz. Oradan geldik, oraya gitmenin, dönmenin hayallerini kurarız.

Bizimkisi bir özlemdir. Bir aşktır. Bir hikayedir. Bir geçmiş ve gelecektir.

Umudumuz mevlaya olan bağımız, ona olan sevdamız ve ona olan güvenimizdir. Bunu da yapabildiğimiz ameller ile gösteririz. Sadece kuru bir sözden ibaret aşk sözleri ile de yapmayız...

Hepimiz muhaciriz şu dünyada. Sahip olduklarımızın bekçisiyiz. Kimsenin malında, kanında, toprağında gözümüz yoktur.

Kimsenin duygularını işgal etmez, kimsenin kalbini zorla ele geçirmeyiz...

Bir tohum olduğumuzu, bir çınar olduğumuzu ve yine bir tohum olacağımızı biliriz...

Evet, hepimizin muhacir olduğu şu dünyada, muhacirin muhacire ev sahipliği yapmasına gerek yok! Malın sahibi de ölümlü, kiracısı da ölümlü...

İnsan ötelere özlem duymuyorsa ne duyuyordur? Öteler onu çağırmıyorsa kim çağırıyor?

Kalbine bir selam ver. Bak bakalım öte aleme ne kadar özlem duyuyor? Hiç mi? Az mı? Normal mi? Çok mu?

Kalbinden cevap gelmiyorsa sahip olduğun ve sahip olmak istediğin şeylere bak! O zaman bu sesi duyacaksın!