Cüneyd-i Bağdâdî Hazretlerinin Başka Bir Şehirde Yaşayan Sevenlerinden Birisi Anlatır; Bir Gün Pazarda Gezerken, Bir Güzel Kadın Görüp Tekrar Tekrar Baktım. Sonra Pişmân Olup Tevbe İstiğfâr Ettim. Akşam Eve Geldiğimde Hâtun Dedi ki:

▬ “Efendi, Bugün Yüzünüzü Kararmış Görüyorum, Acaba Nedendir?”

Aynayı Alıp Baktım ki, Hakîkâten Yüzüm Kararmıştı. Neden Olduğunu Düşünürken, Aklıma O Kadına Baktığım Geldi. Bir Mağaraya Çekilip Günlerce Gözyaşı Döktüm, Günâhımın Affı İçin Allahû Teâlâ’ya Yalvardım. Yine de Huzurlu Olamadım. Sonra Hâtırıma, Cüneyd-i Bağdâdî Hazretlerini Ziyâret Etmek Geldi. Bağdat’a, Şeyhin Yanına Gittim. Şeyhin Evine Varıp Kapıyı Çaldığımda Bana:

▬ “Gir Yâ Abdullah! Sen Pazarda Günâh İşle, Biz Bağdat’ta İstiğfâr Edelim Öyle mi?!”

Dedi. İçeriye Girip, Mübârek Elini Öpüp Oturdum. Şaşırmış ve Çok Utanmıştım. Devamla Buyurdu ki:

▬ “Pişmânlık, Tevbe Büyük Nimettir. Kalbin İmdadı Olmadan Uzuvların Dinin Emrine Uyması Çok Güçtür. Büyüklerin Sevgisi Olmayınca, Kalbin İmdadı Olmaz. Bunları Yapmak Ancak Allah Adamlarının İşidir. Büyükleri Seven, Mahrûm Kalmaz...”