Fakir ve yoksul kimselere has, nereye saklasam nasıl gizlesem bilemediğim bir mahcubiyet taşıyorum gönlümde. Başka sermayem de yok.

Hani bir zamanlar bir kral, emrinde olan görevlileri yanına çağırmış. Her gelen güzel ve pahalı hediyeler getirmiş. Kralın huzurunda hediyelerini takdim etmişler.

Gelenlerden bir tanesi mahçup, çekingen ve alnından terler akıtarak, utana sıkıla diğerlerinin getirdiklerine göre çok daha kıymetsiz bir hediyeyle kralın huzuruna çıkmış ve iki büklüm bir halde şöyle demiş;

"Efendim, eğer imkanım olsaydı size gelen bütün bu hediyelerin aynısını, hatta daha da güzellerini size sunmak isterdim. Ama elimden gelen bu, gücüm ancak bu kadarına yetti. Kabul edin lütfen."

Adamın bu mahçup hali ve samimi niyeti Kralın çok hoşuna gitmiş.

İşte benim halim de aynen böyle. Ne eksik ne de fazla... Hoş karşılanır mıyım bilmiyorum!
Mahçubiyetime niyetimi ekliyorum, iki büklümüm.

Kainattaki varlıklar sayısınca af diliyorum...

O gönlü veren, mahçupluğunu da görenin kendisi. O (A.C), kabûl eder inşaAllah..

Varlığın kibrinden yokluğun samimiyeti çok daha değerlidir

Belkide en güzeli samimiyetinizdir