İnsanın öğrenmesi gereken en önemli şey, kendini kandırmadan ''ruhunu'' görmesidir.. Ruhunuzu kendinizi kandırmadan görebilmelisiniz... Eksikleri, zaafları görmek gerekir.. O zaafları şişirmek için hangi değerler ayaklar altına alınıyor bilmek gerekir.. Aynaya bakınca saçının renginden, şeklinden, giyiminden, süsünden önce bu ''eksik'' ya da ''fazla'' tarafların görülmesi gerekir. Eksik, tamamlanması gerekli taraflar nelerdir, ya da yontulması törpülenmesi gereken fazlalıklar hangileridir görülebilmelidir..

Ancak bunlara vakıf olan insan ''doğruyu söylemeyi'' başarabilir.. Asıl önemli olan kendine söylediğin yalanlardır.. Ayşe'ye, Mehmet'e söylediğin yalanlar, onları görmeyince unutulur gider.. Ama sen nereye gidersen git, kendine söylediğin yalandan kaçamayacaksın, kaçamazsın... İşin fenası bunun farkında da olmayacaksın.. İşte ''uyanmak'' ve ''uyanmamak'' arasındaki fark budur..

Uyuyan insan, aynaya baktığında süsünü püsünü gören insandır. Aynada ''kendi yüzüme bakabiliyor muyum?'' demez de, ''saçım da ne güzel oldu..'' der. İçine dönüp bakmaz, bakmadığı için de, farkında da olmaz.. Uyuyarak gezen insandır.. Dünya insanında içinde bulunduğumuz çağ itibarıyla, daha az vasıflar görmekteyiz.. Ama bunun için de karalar bağlamaya gerek yok.. Bu yaptığımız bir ''durum tespiti'' dir..