Ruhlar, görgü ve tecrübelerini arttırmak için maddi kainata zorunlu olarak bağlanırlar. Bu hali zorunlu kılan İlahi Kanunlar, daha doğrusu, bu kanunların icaplarına susamış ruhun kendi oluş halidir.Şu halde ruhun maddelere bağlanması bir sebep değil sonuçtur. Ve bu sonuç, ruhları kemal gayesine ulaştırıcı bir vasıtadır.

İşte Neo Spiritüalizma düşüncesi, bir çok skolastik ( sorgulamanın yasak olduğu ) spiritüalist felsefe düşüncesi sahiplerinden, bilhassa, eski Hindistan, Budizmadan kaynağını alan, bir çok dini ve felsefi kabullerden bu suretle ayrılır.

Zira bu kısım düşünceler, ruhun kemalini, maddi bağları koparmakta ararlar. Maddi alakaları bir sebep, ve ondan kurtulmayı bir amaç kabul eden bir düşünce tarzı, ruhları tabiatıyla pasif bir hayata sürükler, ve bu hal onların, tecrübe ve görgü hayatlarından uzaklaşmasına sebep olur. Bunun sonucu olarak da, tekamülün asıl gayesi, yani ruhun maddeler üzerindeki ''tesir etme'' kudretinin gelişmesiyle, kainatta İlahi Kanun'ların tatbikine ait faaliyeti kazanması imkanı daralır.