'Sufiler dinin tümüyle iki şeyden ibaret olduğunu söyler. Bunlardan biri: "˜Fakr'dır, yani: "˜Hiçlik, egosuzluk, tevazu'dur. Fakr hâli tüm bunları ifade eder. Bu hâldeki esas husus varoluştan ayrı olmadığındır. Kendini varoluştan ayrı olarak görmek, egonun açığa çıkmasına neden olur. Ego sende: "˜Ben birisiyim, özel birisiyim' fikrini meydana getirir ve bunu kanıtlamak zorunda hissedersin kendini, rekabete girişirsin. Ve ardından içinde her türden arzu yükselmeye başlar. Tüm bu arzuların kökeni: "˜Sahte benlik' fikrinin kabulüdür. Bir insan bu fikirden vazgeçtiğinde o: "˜Fakir'dir, yani: "˜Fakr' hâlinedir. "˜Fakir' kelimesinin gerçek anlamı budur. Fakir kelimesi yalnızca dilencilik, yoksulluk anlamlarına gelmez. Asıl yokluk egosuzluktan ibarettir. Sufilerin dinin esası dediği diğer şey ise: "˜Zikir'dir, yani: "˜Tanrı'yı hatırlamak.' Tanrı; erişilmeli ya da keşfedilmeli değildir. O yalnızca hatırlanmalıdır. Bizler O'nu unuttuk. Tüm ihtiyacımız olan uyanıştır. Buna da: Zikir' denir. Eğer Tanrı'yı hatırlarsan, sen yok olursun. Eğer yok olursan, Tanrı'nın hatırlanışı meydana gelecektir. Fakr hâli, zikri meydana getirir. Aynı zamanda zikir de fakr hâlini meydana getirir. Tanrı'yı hatırlayış; senin değil, yalnızca O'nun olduğu farkındalığını açığa çıkaracaktır."

Emeğinize sağlık adminn

ALLah Razı OLsun PayLaşım İçin..

Çok güzel bir konu,paylaşım için teşekkürler @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] admin Elif Şafak Aşk kitabından,40 kuraldan bir bölüm gelsin o zaman Bu dünyada herkes bir şey olmaya çalışırken sen hiç ol! Menzilin yokluk olsun. İnsanın çömlekten farkı olmamalı. Nasıl ki çömleği tutan dışında ki biçim değil içinde ki boşluk ise, insanı ayakta tutan da benlik zannı değil hiçlik bilincidir.( Şems-i Tebrizi)

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] harika

Hiçlik ve Derviş

Dervişin biri, hep yaptığı gibi, yine uzun bir yolculuğa çıkmış. Yolun onu nereye götürdüğünü bilmeden, aradığını bulup bulmadan, günlerce gecelerce yürümüş.
En nihayetinde bir dağın eteklerinde kurulu bir köye varmış. Oradaki köylüler o gece dervişi konuk ederek, ağırlamışlar. Derviş de bu misafirperverlik karşısında onlara borcunu ödemek için bir, iki gün orada kalarak, onlara işlerinde yardım etmeye karar vermiş.
Ertesi sabah, hasadı toplamak için köylülerle beraber tarlaya gitmiş. Bütün gün onlarla beraber çalışmış durmuş. Akşam vakti olup da eve dönerlerken, derviş yol kenarında bir ağacın dibine oturmuş ağlayan bir adam görmüş. Merakla hemen yanına gitmiş. “Neden ağlıyorsun orada öyle, ey köylü,” diye sormuş.
Köylü, kafasını kaldırıp şöyle bir dervişe bakmış ve yeniden ağlamaya devam etmiş. Derviş bir müddet daha, bu çaresizce ağlayan genç adamı izledikten sonra yanına oturmuş ve “Sen anlat yine de,” demiş.
Bunun üzerine köylü, “Hiçbir şeyim yok benim, sahip olduğum hiçbir şey yok. Hiçbir şey değilim ben,” demiş.
Derviş onu iyice dinleyip, uzunca bir süre düşündükten sonra, “Sen, sendesin ya,” demiş.
“Nasıl yani? Anlamadım...?” diye yanıtlamış onu köylü.
“Daha neye sahip olacaksın?”
“Ben...ben...bilemiyorum.”
“Şan, şöhret sahibi olmak mı istiyorsun... Mal, mülk sahibi olmak mı istiyorsun?” demiş derviş.
Köylü öylece dikkatle dinledikten sonra, yüzündeki o az anlamış ifadeyle bakmış dervişe. Bunun üzerine derviş, “Seni, sen yapan ‘sen’e, ulaşmak için bunların hiçbirine ihtiyacın yok ki. Asıl, ancak hepsini terk ettiğinde; sen, sen olursun zaten! İşte o zaman da, dünyanın en zengin adamı olursun,” demiş.
“Nasıl olacak ki o?”
“İnsanın içinde öyle büyük bir ‘ben’ var ki. Ve büyümeyi de öyle çok seviyor ki... hiç doymuyor! En büyük ben olayım, en çok ben olayım diye didinip dururken, fark etmeden giderek kalabalıklaşıyor. Giderek daha çoğuna sahip olmak istiyor. Ve sahip oldukları arttıkça da; onlara yaslanarak, onların gücüyle ayakta durur oluyor. Kendi gücünü hiç bilmeden.
Ama bilmiyor ki, bazen en küçük olan en büyüktür. Çünkü o en büyükten, en küçük olana dek ne emekler, ne uğraşlar vermiştir. Ne çabalar sonunda üzerindeki o fazlalıkları atıp da, o kadar yalın olmuştur.
Yani benim sana diyeceğim, hani şimdi benim hiçbir şeyim yok diye üzülüyorsun ya, sevin! Çünkü, aslında ne kadar azsan, o kadar çoksundur.
Şimdi sen söyle, ey köylü! Hangisi daha kıymetli? Azken çoğalmak mı, çokken azalmak mı?” demiş ve köylünün yanından ayrılmış.

Paylaşım için teşekkürler.. Allah razı olsun inşallah @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]..

ALLAH razı olsun admin kardeşim.

ŞAHI URFA KS: “Size mezarda faydası olmayacak her şeyle alâkanızı kesiniz. Dervişlik, elenmiş ve üzerine hafif su dökülmüş toprağa benzer. Ne üzerine basanın ayağını incitir, ne de o ayağa toz bulaştırır. Bu târif, dervişliğin kendisinin değil, sıfatının târifidir. Hakîkatte dervişlik, her zaman ve her işinde Allahü teâlâyı unutmamaktır."

Talebeye lâzım olan edeb nedir? denildiğinde; "Talebeye üç şey çok lâzımdır: Birincisi; her an abdestli bulunmak. İkincisi; bulunduğu hâli çok iyi korumak. Üçüncüsü de; yiyip içtiğinin helalden olmasına dikkat etmektir."