tamamlanmış,hükmü yazılmış bir hikayede hala var olmanın sancısı,ve aynı zamanda usul usul yaşanan sevincini hissederken,aynı zamanda daha yazılmamış bir hikayenin baş karakteriydi insan...Dünya ademe ceza,onlar içinse hediyeydi.....sahi,onlar kim?Onlar allah katında ademin yaratılışına şahitlik ederken,içten içe imrenen ve merak edenlerdi...Neyi merak edenler?İraden varken dahi doğru olanı keşfetmeyi,öğrenmeyi,deneyimlemeyi,onca yanlışın arasından doğruyu kendi elleriyle çıkaran bir varlık olmanın nası bir his olabileceğini merak edenlerdi onlar...Onlar insan olmayı merak edenlerdi...Fakat Allah onlara ademe secme etmeleri gerektiğin buyurmustu, onlar aynı zamanda Allah'a sonsuz güvenleriyle sorgusuz sualsiz teslim olan biricik meleklerdi...Allah'ın neden Adem'e secde edin dediğini,bi onlar idrak edebilmişti.Çünkü Allah ademe kendi ruhundan üflediğini söylemişti...Çünkü Adem,Allahın bizzat kendi ruhundan üflediği bir varlıktı.Adem demek Allah demekti.Kilit cümle buydu,baktığımız heryerde Allah yok mu ? havayı suyu toprağı farkedemesek dahi,yaratılışımızdan beri gümbür gümbür atan kalbimiz yetmez miydi Allahın zikrini idrak etmeye?Her seferinde bıkmadan ,usanmadan harika bir yaratılış eseri olan,ve bizim adeta allahla aramızdaki göbek bağını ,yaşam bağını hayatta tutan kalbimiz ''Allah '' diye atarken,biz hala neyi göremiyoruz?Hala neyin kanıtını arıyoruz yırtınırcasına,üzüntüyle...Oysaki ben buradayım!lütfen duy beni...Allah seninle...Gümbür gümbür atan kalbin seninle...diyen kalbimizi neden hala duymuyoruz?Biz ölümün çaresiz çığlıklarını duymadan önce,kalbimizin sessizce haykıran sesini duymalıyız,sevmeliyiz,sarmalamalıyız onu, tıpkı bir annenin bebeğine gösterdiği sonsuz şefkati gibi biz de,bize kendisini duyurmak isteyen ruhumuzu,kalbimizi,vicdanımızı, tüm cihana,tüm kainata kalemle sessizce çığlıklar atan kuran'ı duymalıyız...Ölümün soğuk gözlerine bakmadan,ölümün çaresiz çığlıklarını duymadan...