“Şefaat ya Resulullah” demek şirk değildir. Kişi böyle söyleyerek gönül itibariyle peygamberini yardıma, şefaate, şifa olmaya davet etmiş olur. İman gereği peygamberini vesile bilmiş ve o vesileye sarılmış olur. Biri “şefaat ya Resulullah” deyince “Resulullah (s.a.v.) Efendimiz Allah katında kıymetlidir, değerlidir. Ben de onun ümmetiyim, ona yardım ediyorum, onun yoluna yardım ediyorum ve ondan yardım istiyorum” demiş olur.

Nasıl ki melekler mü’minler için istiğfar ediyor, af ve mağfiret diliyor, onlar için cenneti istiyorsa (Ahzab /43) aynı şekilde Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’in de bunu isteme hakkı vardır; çünkü onun ümmeti ona tabi olmuş, ona iman etmiş, onun yolunda yürüyüp onun bıraktığı emaneti taşıyordur.

Melekler kullara dua eder, Allah’tan yardım isteyebilir de Resulullah (s.a.v.) Efendimiz isteyemez mi! İsteyemez dersek bu ona haksızlık olmaz mı! Onu aşağı indirmek olmaz mı! Müsaade edelim Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’in de o kadar hakkı olsun! Yoksa şefaati “bu şirk olur” deyip sanki onu Allah’a şirk koşmuşuz, Allah’tan isteyeceğimizi ondan istemişiz gibi anlamak doğru değildir.

Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’i en azından mü’minler için dua eden, istiğfar eden arşın etrafındaki melekler gibi görebilmemiz gerekir. Onun yolunda yürüyen, ona yardım eden birinin “şefaat ya Resulullah” deyip ondan yardım ve şefaat istemesi kadar imanın gereği olan bir şey olmaz. Dolayısıyla bu şirk olmaz, doğru olur, güzel olur ve Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’e yakınlık olur.

Bununla beraber Allah’ın yarattığı ilk nur Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’in nurudur. Allah bütün ruhları da aynî ile ondan yaratmıştır, bir parça olarak değil. Nasıl ki Allah Hz. Âdem’i yarattıktan sonra insanları da zahiri olarak ayni ile ondan yaratmışsa, insanlar da onun bir parçası değilse ruhlar da öyledir. Dolayısıyla Allah, Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’in nurunu yaratmış, her bir insanı da aynî ile ondan yaratmıştır.
Allah, kutsi bir hadiste “sen olmasaydın, sen olmasaydın felekleri yaratmazdım”10 buyurmuştur. Allah, bunu her bir insan için söylemiştir. Bu söz “felekleri, galaksileri ve âlemleri senin için yarattım” demektir. Her bir ruh aynı ruhtan yaratılmışsa bu durumda biri “şefaat ya Resulullah” deyince Hakikat-i Muhammediye’den manevi destek isteyip onunla manevi bağını kurmuş olur. Bunu zahiri olarak anlamak doğru değildir.

Bu, salavat okurken de böyledir. Kişi salavat okurken aradaki perdeyi kaldırır, onunla gönül bağını kurar ve manevi destek, manevi güç ve kuvvet alır. Böyle söyleyerek Resulullah (s.a.v.) Efendimiz’e “işi sen yap” demiş olmaz aksine “o manevi güç, kuvvet bana gelsin, bunu ben yapayım” demiş olur.