(Sofinin macerası sanki)

Vitrinde duran çok güzel bir vazoyu hayranlıkla seyreden gönül ehli zat, lisanı halle şöyle dedi:
– Ey güzel vazo! Bu güzelliği nasıl elde ettin?
Vazo lisanı halle söze şöyle başladı:
“Ey Adem oğlu! Sen benim bu güzel halime bakıp da benim bu güzelliğe kolay eriştiğimi sanma sakın. Zira ben bir zamanlar çamurdan ibarettim. Bir sanatkâr geldi. Beni eline aldı, ezdi, dövdü, yoğurdu. Çektiğim sıkıntılara dayanamayıp:
“Yeter! Lütfen dur artık!” diye bağırmak zorunda kaldım.
Ama usta sadece gülümsedi ve; “Daha değil!” diye cevapladı.
“Sonra beni alıp bir tahtanın üzerine koydu. Burada döndüm, döndüm, döndüm. Döndükçe başım da döndü. Sonunda yine haykırdım:
“Lütfen beni bu şeyin üzerinden kurtar. Artık dönmek istemiyorum!”
Ama usta bana bakıp gülümsüyordu:
“Henüz değil!”
“Derken beni aldı ve fırına koydu. Kapıyı kapayıp ısıyı arttırdı. Onu şimdi fırının penceresinden görebiliyordum. Fırın gitgide ısınıyordu. Aklımdan şöyle geçiyordu: Beni yakarak öldürecek”
Fırının duvarlarına vurmaya başladım. Bir taraftan da bağırıyordum:
“Pencereden onun yüzünü görebiliyordum. Hala gülümsüyor ve “Daha değil!” diyordu.
“Bir saat kadar sonra, fırını açtı ve beni çıkardı. Beni masanın üstüne koydu ve biraz boyayla bir fırça getirdi.
“Boyalı fırçayla bana hafif hafif dokunmaya başladı. Fırça her tarafımda geziniyor ve bu arada ben gıdıklanıyordum.
“Lütfen usta! Yapma, gıdıklanıyorum!” dedim. Onun cevabı ise aynıydı: “Henüz değil!”
“Sonra beni nazikçe tutup yine fırına doğru yürümeye başladı. Korkudan ölecektim. “Hayır! Beni yine fırına sokma, lütfen!” diye bağırdım.

Fırını açıp beni içeri iteleyip kapağı kapattı. Isıyı bir öncekinin iki katına çıkardı. “Bu sefer beni gerçekten yakıp kavuracak!” diye düşündüm. Pencereden bakıp ona yine yalvardım, ama o yine “Daha değil!” diyordu. Ancak bu defa ustanın yanaklarından bir damla gözyaşının yuvarlandığını gördüm.

“Tam son nefesimi vermek üzere olduğumu düşünüyordum ki, kapak açıldı ve ustanın nazik eli beni çekip dışarı çıkardı. Derin bir nefes aldım, hasret kaldığım serinliğe kavuşmuştum. Beni yüksekçe bir rafa koydu ve usta şöyle dedi:
“Şimdi tam istediğim gibi oldun. Kendine bir bakmak ister misin?”
Ona “Evet” dedim.
Bir ayna getirip önüme koydu. Gördüğüme inanamıyordum. Aynaya tekrar tekrar baktım ve “Bu ben değilim. Ben sadece bir çamur parçasıydım.”

“Evet bu sensin!” dedi usta. Senin acı ve sıkıntı diye gördüğün şeyler sayesinde böyle mükemmel bir vazo haline geldin. Eğer seni bir çamur parçası iken üzerinde çalışmasaydım, kuruyup gidecektin.
Döner tezgahının üstüne koymasaydım, ufalanıp toz olacaktın.
Sıcak fırına sokmasaydım, çatlayacaktın.
Boyamasaydım, hayatında renk olmayacaktı.
Ama sana asıl güç ve kuvveti veren ikinci fırın oldu.
Şimdi arzu ettiğim her şey var üzerinde.”
Ve ben süslü vazo, şu sözlerin ağzımdan çıktığını hayretle fark ettim:
“Ustam! Sana güvenmediğim için beni affet!
Bana zarar vereceğini düşünmüştüm.
Beni benden fazla sevip iyilik yapacağını fark edemedim.
Teşekkür ederim.”

Çömlek ustası çamuru güzel bir vazo yapmak için şekillendirir, fırına sokar pişirir çıkarır süsler, nadide bir şah eser yapar, Yaratan Allah ise, insanı bela ve sıkıntı fırınıyla pişirerek kemale erdirir. Pişmeden kemâl yoktur. Yeter ki acıdaki hikmeti görebilelim. Gerçek anlamda “Lütfun da hoş kahrın da hoş”, demenin idraki ancak piştikten sonra bilinir.

Bunu direk bana yazdiniz sanirim 1 saat önce farklı dusuncelerdeydim yine aklımı celdiniz yine bir umut diyorum🌹💗

Israrla şeytana be onun oyuncaklarina inat devam ediyoruz ama baya zorluyor hani dersi cekersinde ahtapot gibi nefis yapışır ya kalbe cektikce can yakar cektice can yakar buda öyle. Sabrettikce can yakiyor😊

Yalniz şunu iyi biliyorum bizim sıkıntımız toprağa yani özümüze döndüğümüzde bitecek

Allah.cc razı olsun
tasavvuf ancak bukadar güzel anlatılabilir