Bir Rivâyete Göre Allahû Teâlâ Hazretleri, Geçmiş Tarihlerde Gelen Peygamberlerden Birine Şöyle Vahy Etmiştir; Ben, Ana Kitapta Şöyle Yazdım: Bir Kulu Seversem, Onu Belâya Çarptırırım. Onu, Fakir Hâli Kisvesine Sokarım.

Dâvûd Aleyhisselâm’a Şöyle Vahy Edilmiştir; Yâ Dâvûd! Sevdiklerime, Seçme Kullarıma, Sevgimi Dileyenlere De ki; Düşmanlarımın Bulunduğu Yerlere Girmesinler. Düşmanlarımın Sakin Olduğu Yerlerde Durmasınlar. Düşmanlarımın Yedikleri Yerlerde Yemesinler. Sonra, Onlar da Bana Düşman Gibi Olurlar!

Vehb Şöyle Anlatıyor; Geçmiş Ümmetlere İnen Kitapları İncelerken Şunları Gördük; Seçilmiş Kullarım Bir Belâya Düçâr Oldukları Zaman, Ferâhlık Duyarlar. Birbirlerine Şu Müjdeyi Verirler: Allahımız Bizi Muhafazası Altına Aldı!

Bir Kûdsî Hadîste Buyurulur; Belâ Sevdiğim Kullara Bir Sel Akıntısından Daha Çabuk Ulaşır.

Zünnûn’u Tanıyan Birisi, Onun Şu Hikâyesini Anlatıyor; Zünnûn Bir Gün, Uzakta Hasta Olan Birini İşitti. O Hasta, “Âh, Âh...” Diyordu Ama Allah Sevgililerinden Biri idi. Bu Durumuna Bakarak Zünnûn Onun, “Âh, Âh...” Deyişini Uygun Bulmadı. Bilhassa Sevgi Derecesi İçin... Bunu Hastaya Anlattıkları Zaman, Şöyle Söyledi; Ben Hastalıktan Duyduğum Tada Öyle Diyorum. Yoksa Onun Verdiği Elem İçin Öyle Demiyorum...

Feth’ül Musılî’yi Şöyle Anlatırlar; Ona Bir Defasında Sıtma Nöbeti Geldi. Buna Şükür İçin Bin Rekât Namaz Kıldı ve Şöyle Dedi; Ben O’nu Nasıl Hatırlayabilirdim ki, O Benim Günâhlarımı Gördü, Onu Gidermek İçin Sıtmayı Gönderdi...

Râbia Hatuna Diyor ki; Allah’ı Bileli Beri, Belâ Diye Bir Şey Bilmiyorum...

Oğlum! Halk, İkiye Ayrılır:

a) Allah Dostları, Velîler...

b) Allah’ın Düşmanı Olarak Gözükenler...

Hâlimiz de İki Şekilde Mütalaa Edilir:

a) Nimet Hâli...

b) Şiddet ve Belâ Hâli...

Çok Kere Belâ ve Şiddet Hâllerine Allah Dostları Çarpılır. Bunun Gibi Birçok Belâlara da, Peygamberler Çarpılmışlardır.

Çoğu Kez Bu Âlemde, Allah Düşmanlarına Hoşluk Gelir. Bu Hâl Onların Felâketlerine Sebep Olur. Hâliyle Öbür Âlemde, En Çetin Azâba Uğrarlar.

Peygamberlerin Bu Âlemde Çektikleri, Öbür Âlemde, Onları Saâdete Erdireceği Gibi, Dinsizlerin de Bu Âlemde Buldukları Hoşluk, Öbür Âlemde Azâba Girmelerine Sebep Olur.

Kâfirlerin Durumunu, Allahû Teâlâ Hazretleri Şöyle Anlattı:

Onlara Bu Âlemde Az Azâb Tattırıp, En Büyüğünü Öbür Âleme Saklarız. [32/21.]

Bir Velîye Nimet, Çok Kere İstidrac Olur. Onu, Haberi Olmadan Saptırır. Bâzen Ayıktırdığı da Olur. Düşmanın Eline Giren Dünyâlık, Öbür Âlemdeki İyi Nâsibindendir. Bu Durumu da, Cenâb-ı Hakk, Şöyle Anlattı:

De ki; Şimdilik Yiyin İçin, Geçinin. Nasıl Olsa Yeriniz Ateştir. [14/30.]

Belâ İki Çeşittir:

a) İyilik İçin...

b) Kötülük İçin...

Seni Hakk’a Yaklaştıran Ufak Felâketin Adı Belâdır Ama Bu Dışyüzüdür. Hakîkâtte O, Büyük Bir Nimettir. Hakîki Manâsıyla Belâ Olan Şey, Kulu Allah’tan Irak Edendir.

Baksana; İbrahim Aleyhisselâm’a, Allahû Teâlâ Hazretleri Zâhirde Belâ Verdi Ama Bu, Onun İçin Bir Nimet Oldu. O Sayededir ki, İbrahim Aleyhisselâm, Hakk’ın Dostluğunu Kazandı.

Şeytân da Nimet İçerisinde idi Ama Sonunda, İşler Umduğu Gibi Çıkmadı.

İbrahim Aleyhisselâm’ın Başına Gelen O Felâket Ânında, “Mevlâ’m Bana Yeter...” Dedi. Şeytân ise, “Ben Bana Yeterim...” Dedi. İşbu Sebepledir ki İbrahim Aleyhisselâm’a Dostluk Haberi Geldi. Şeytâna ise Lânet Sadâsı...

[Ahmet er-Rufaî ▬ Hâletü Ehl’il-Hakîkât Maallah]