Cenab-ı Hak, ölçüyü Peygamberler’inin eline vermiştir. Herkes kendisini onlar ile ölçmeli ve dengeye getirmelidir. Dünya tarihinde gelişen en ileri teknoloji, Peygamber’lerin elinde gerçekleşen mûcizelerin gerisinde kalır. Allah’ü Teâlâ bu kainatta en harika tecellilere ve keşiflere peygamberlerini ulaştırmıştır. Bütün bunlardan sonra varılan nokta kulluk ve şükürdür. İbret alalım diye iki örnek verelim: Âlemlere rahmet kılınan Hazret-i Muhammed (Sallallâhü Aleyhi ve Sellem) Efendimiz’e, kâinatın bütün perdeleri açıldı; saniyeler ile ifade edilebilecek çok kısa bir zaman içinde bütün âlemi, yedi kat semayı gezdi, seyretti. Yıldızların, galaksilerin, ışık hızıyla hareket eden cisimlerin bulunduğu dünya semasını geçti, hepsini geride bıraktı, nur hızıyla çok ötelere yükseldi. Cenab-ı Hakk’ın cemâlini gördü. Allah onun geçmiş ve gelecek bütün günahlarını affettiğini müjdeledi. O da bunca ikramlar karşısında boynunu büktü, edebe büründü, hayasından utandı ter döktü, ibâdet ve taatını artırdı; gündüzlerini Allah’a dâvete, gecelerini ibâdete ayırdı. Nimetle övünmeyi bırakıp, onu veren Yüce Rabbini övmekle meşgul oldu. Bir ara Âişe validemiz (Radıyallâhü anhâ), kendisine “Bütün günahların affedilmişken; kendini taata verdin, nedir senin derdin?” diye sorunca: “Bunca nimetine karşılık olarak Rabbime şükreden bir kul olmayayım mı!” cevabını verdi:

Cenab-ı Hakk’ın lütfuyla Hazret-i Süleyman (Aleyhisselâm), bugün hiçbir teknolojinin taklidini yapamayacağı imkanlara sahip edilmişti. Hayvanların dilini bilir, onlarla konuşurdu. Hayvanlar ve cinler onun emrinde çalışırdı. Bulutları istediği yere sevk ederdi. Yerde ve gökte hükmederdi. Bir defasında, yanındaki görevli cin ve insanlara Yemen’de Seb’e Melikesi Belkıs’ın tahtını Kudüs’e huzuruna getirmelerini emretti. Vezirlerinden Asaf bin Berhiya, Allah’ü Teâlâ’nın kendisine verdiği bir yetki ile bir anda, bir göz açıp kapama süresi içinde tahtı getirdi, Hazret-i Süleyman’ın önüne koydu. Bu nimet karşısında Ulu Peygamber sevindi secdeye kapandı; şöylece şükretti: “Bu Rabbimin bir ihsânıdır. O bunu bana, şükür mü edeceğim yoksa inkâra düşüp nankörlük mü edeceğimi sınamak için ihsân etti. Şükreden ancak kendisi için şükretmiş olur; inkâr ve nankörlük edene gelince, o kimse bilsin ki, Rabbimin hiçbir şeye ihtiyacı yoktur. O, çok kerem sahibidir.” İşte keşif, işte edep. İşte teknoloji, işte tevâzu. İşte ilim, işte îmân. İşte tasarruf, işte teslimiyet. Esâsen, eşyaya yüklenmiş olan kabiliyetlerin, sanatın, faydanın, enerjinin ortaya çıkarılması ve ondaki nimetlerin insanlığın hizmetine sunulması şükür için gereklidir. Çünkü, bilinmeyen ve kullanılmayan nimete şükredilemez. Ancak, şükürde iki önemli vazife daha var; birisi, bu nimeti vereni bilmek, ikincisi de verdiği nimet ile O’na isyan etmemektir. İşte şükür budur.
Allah’ü Teâlâ, dünya nimetlerini kafirlerden esirgememiştir. Dünya için çalışanlar da kazanırlar ve dünyâda karşılığını alırlar. Eşya mümine de kafire de hizmet eder. Bu durum kıyâmete kadar sürer. Yüce Allah’a samimi olarak inanan ve gerçek kulluk yapanlar, dünyânın efendisi olurlar. Bütün hedefini dünya yapıp ömrünü bu yolda harcayanlar ise son nefese kadar nefislerine ve şehvetlerine kölelik yaparlar, ölümle uyanırlar ve hasretle ebediyyen ağlarlar. Çünkü, sevdikleri dünya yıkılmış; güvenip tutundukları dalları kırılmış, hiç tanımadıkları ve sevemedikleri Yüce Allah’ın huzuruna eli boş çıkılmıştır.
Ey kerîm Rabbimiz! Bizleri hidâyet yolunda sabit tut, bize sevdiklerini ve rızâna götüren amelleri sevdir. Sevginle kuşat bizi, rahmetinle kurtar bizi Ya Rabbi. Hamd olsun alemlerin Rabbi Yüce Allah’a. Âmin.