Keşfü’l Mahcub adlı eserin müellifi el-Hucvirî şöyle anlatıyor:
“Mürşidimin anlattığına göre, bir gün Allah dostları açık bir arazide toplanmışlardı. Mürşidim beni de bu toplantıya götürdü. Velilerin her biri toplantıya değişik şekillerde ve usüllerle geliyordu. Kimi bir tahtın üzerinde, kimi kuşlar gibi uçarak geliyordu. Her birisi kendi kemalatına göre, Allah Teâlâ’nın kudretiyle göz açıp kapayıncaya kadar gelmişlerdi.
Nihayet nalınları parçalanmış, asası kırılmış, başı açık, kara yağız bir genç yorgun argın toplantıya geldi. Mürşidim hemen yerinden kalktı, o genci yüksek bir yere oturttu. Bu işe doğrusu şaşırıp kalmıştım. Şeyhime, sonradan gelen ve perişan görünümlü bu genci yüksek bir mertebeye niye oturttuğunu sordum. Şunları söyledi:
— O genç yüce bir velidir. O velâyete tâbi değil ama velâyet ona tabidir. Gördüğün gibi diğerleri keramet göstererek geldiler. Bu genç ise, nefsini ezmek, ona ders vermek için böyle geldi. Bu niyetinden dolayı yüksek makama çıkarıldı.”