“Şeriat, tasavvuf, ilim, irfan” ne demektir? Alimlerin ve tasavvuf büyüklerinin anlatımıyla cevapları…

İmâm Mâlik (r.aleyh) şöyle buyurmuştur:
“Kim fıkıhla (dînî ilimlerle) meşgul olur da, tasavvufî terbiye görmezse fâsık olur. Kim tasavvufla meşgul olur da dînî ilimleri bilmezse zındık olur. Her kim de bu ikisini cem ederse, hakîkate nâil olur.” (Ali el-Kãrî, Mirkãtü’l-Mefâtîh, Beyrut, 1422, I, 335)
Şâh-ı Nakşibend Hazretleri, tarîkatını; Allah Rasûlü (s.a.s.) Efendimiz’in Sünnet-i Seniyyesi’ne ve ashâbının sözlerine tâbî olmak diye hulâsa eder1 ve şöyle buyururdu:
“Biz, Allâh’ın lûtfu ile (mânen) her ne elde ettiysek, Kur’ân-ı Kerîm’in âyetleri ve Rasûlullah (s.a.s.) Efendimiz’in hadîs-i şerîfleriyle amel etmek sûretiyle elde etmişizdir. Amellerden bir netice alabilmek için takvâ ve şer‘î kâidelere riâyet etmek, azîmete sarılmak, Ehl-i Sünnet ve’l-Cemâat prensipleriyle amel etmek ve bid‘atlerden kaçınmak lâzımdır.”2
KALPTEN GELEN SÖZ
Büyüklerden biri buyuruyor ki:
Kalbimden gelen sözü iki âdil şâhid olan Kur’ân ve Sünnet ile kontrol etmeden kabul etmem.”3
Cüneyd-i Bağdâdî Hazretleri şöyle buyurur:
“Biz tasavvufu kıyl ü kãl, münâkaşa ve cidâl yoluyla elde etmedik. Biz onu açlık, uykusuzluk ve amel-i sâlihlere ihlâs ve sadâkatle sarılma yoluyla elde ettik.”