Câfer-i Sâdık Radiyallâhû Anh Nâkleder ki; Âdem Aleyhisselâm ile Hazreti Havva Radiyallâhû Anhâ Cennette Dururlar iken Cebrâil Aleyhisselâm Gelip, Âdem Aleyhisselâm’ın Elinden Tuttu, Dolaştırmağa Başladı.

Bir Köşke Geldiler. Kerpiçleri Altından ve Gümüşten, Pencereleri Yeşil Zümrütten Olup, İçerisinde Kızıl Yakûttan Bir Taht Var idi. Taht Üzerinde Güzel Yüzlü Birisi Oturmuş idi. Başında Nûrdan Bir Taç, İki Kulağında İnciden İki Küpe, Boynunda Nûrdan Bir Gerdanlık Var idi. Âdem Aleyhisselâm Onu Görüp, Hüsn-ü Cemâline ve Güzel Görünüşüne Hayran Oldu. Hûrîlerin Güzelliğini Unuttu. Bu Güzelliğe Hayran Oldu ve Sonra, “Yâ Rabbi! Bu Suret Kimindir?” Dedi. Hitâp Geldi ki, “Habîbimin Kızı Fâtımâtü’z-Zehrâ’nın (Radiyallâhû Anhâ) Suretidir. Başında Olan Taç, Babasının (Aleyhisselâtû Vesselâm) Nûrudur. Boynundaki Gerdanlık, Zevci Ali’nin (Radiyallâhû Anh) Misâlidir. Kulaklarındaki İki Küpeler ise İki Oğlu Hasan ve Hüseyin’dir (Radiyallâhû Anhümâ).

Sonra Cebrâil Aleyhisselâm, “Yukarıya Bak!” Dedi. Âdem Aleyhisselâm Başını Kaldırdı. Beş Kapı Gördü. Beşi de Açık idi. Her Birinin Üzerinde İkişer Kelime Yazılmış idi. En Üsttekinin Üzerinde “Enel Mahmûd ve Hâzâ Muhammed” Yazılmış idi. İkincide “Enel A’lâ ve Hâzâ Alî” Yazılmış idi. Üçüncüde “Enel Fâtır ve Hâzihi Fâtıme” Yazılmış idi. Dördüncüde “Enel Muhsin ve Hâzâ Hasen” ve Beşincide de “Minel İhsân ve Hâzâ Hüseyin” Yazılmış idi.

Cebrâil Aleyhisselâm Dedi ki, “Ey Âdem! Bu Kelimeleri ve Bu İsimleri İyi Ezberle ve Hiç Unutma! Bir Zaman Gelir ki, Lâzım Olur. Bu İsimlere Muhtaç Olursun...”

Vaktaki Âdem Aleyhisselâm Cennetten Çıkarıldı. Üç Yüz Yıl Devamlı Ağladı. Bir Gün Gaibden Bir Ses Gelip Bu İsimleri Hatırlattı. O Zaman Ellerini Kaldırıp, “Yâ Mahmûd, Yâ Aliyyü’l-A’lâ ve Yâ Fâtır “Yaratıcı” ve Yâ Muhsin ve Yâ Minkel İhsân Muhammed Aleyhisselâm Hürmeti İçin ve Ali Hürmeti İçin ve Fâtıma Hürmeti İçin ve Hasan Hürmeti İçin ve Hüseyin Hürmeti İçin Beni Afvet ve Tevbemi Kabûl Eyle!” Diye Duâ Etti.

Hakk Teâlâ Buyurdu ki; Yâ Âdem! Bu Beş Kimsenin Hürmeti İçin Kıyâmete Kadar Gelecek Olan Evlâdının Günâhlarının Afvını İsteseydin, Bu Saydığın İsimlerin Hatırı İçin Afv Ederdim!

[Meâricü’n-Nübüvve 265, 266.]