Her insanın derinliklerinde, daima mevcut (ancak çoğu zaman gözden kaçan) bir iç huzur, güç ve esenlik duygusu vardır. Şiirsel açıdan, barış, güç ve refahın kalıcı olduğu bu yere kalp denir ve en kolay şekilde (en azından başlangıçta) sessizlikle karşılaşılır.

Fakat sessizlik iki çeşittir: dilin sessizliği ve kalbin sessizliği. Başlangıçta, dilin sessizliği kişinin kalbin sessizliğiyle karşılaşmasına yardımcı olacaktır. Kalbin sessizliğinde, zihnin sonsuz konuşması yavaş yavaş önemsizleşir ve kişinin "Ben", "ben" ve "benim" hakkındaki eski benlik kaygıları özveriliğe dönüşür.

Bu nasıl başarılır? Yavaş yavaş! Sabır, niyet ve bağlılık ile kişi kendi kendini merkezleyen zahmetli bir “I” den kalp merkezli “Ben” in harikalarına kadar adım adım ilerleyebilir.

"Ben" i ortadan kaldırmak gerekli, hatta arzu edilen bir şey değildir, daha ziyade yeniden doğmuş "Ben" in her kelimesi ve her eylemi kalbin açıklığı, anlayışı, sevgi dolu şefkat ve güzelliğinden ilham almalı ve bilgilendirilmelidir.

Bir öğrenci şöyle dedi: Efendim, biri I'den vazgeçerse hiçbir şey kalmazdı.

cevapladı: Sizden tüm I'den vazgeçmenizi istemiyorum. Sadece olgunlaşmamış I'den vazgeçmelisiniz. Olgunlaşmamış bir insanı hissettiriyorum: Ben yapıcıyım, bunlar benim karım ve çocuklarım, ben öğretmenim.

Bu olgunlaşmamış I'yi terk edin ve Tanrı'nın hizmetkarı, O'nun adananı olduğunu ve Tanrı'nın yapıcı olduğunu ve sizin O'nun enstrümanı olduğunuzu hissettiren olgun I'i koruyun.


Çoğu zaman, anında önemli değişikliklerin yapılmasını arzu edebilir, hatta bekleyebiliriz. Ama ne yazık ki, bu gerçekçi olmayan bir beklenti. Biri kademeli değişikliklerin mucizelerini adım adım, yavaş yavaş kabul etmek ve takdir etmek istiyorsa, tüm süreç çok daha kolaydır.

Dedikleri gibi, en uzun yolculuk tek bir adımla başlar. Ve benzer şekilde, her biri kendi bireysel iç yolculuğumuza sabır ve niyetle, yavaş yavaş, adım adım ilerleyerek, hedefe doğru çabalayarak, yavaş yavaş kafadan daha az ve kalpten daha fazla yaşamak zorundayız.

Bu içsel yolculuk niyet ve bağlılık gerektirir. Sakin, huzur ve esenlik armağanlarının bol olduğu iç sessizlik alanına bu yolculuğa odaklanmak için özveri ile çaba gösterilmelidir. Bu yolculuktaki başarı ödülleri ölçülemez, ancak çok azı kursta kalmaya istekli.






There is, deep within every person, an ever-present (yet often overlooked) inner sense of calm, strength, and well-being. In poetic terms, this place of enduring peace, strength and well-being is called the heart, and it is most easily encountered (at least initially) in silence.

But silence is of two kinds: silence of the tongue and silence of the heart. In the beginning, silence of the tongue will help one to encounter the silence of the heart. In the silence of the heart, the endless chatter of the mind gradually fades into unimportance, and one's former self-centered concerns about "I", "me" and "mine" all fade into selflessness.

How is this accomplished? Gradually! With patience, intention and commitment one can make step by step progress from a troublesome self-centered "I" to the wonders of a heart-centered "I".

It's not necessary, or even desirable, to eradicate "I", but rather every word and every act of the reborn "I" should be inspired and informed by the clarity, understanding, loving-kindness and beauty of the heart.

A student said: Sir, if one gave up the I, nothing whatsoever would remain.

replied: I am not asking you to give up all of the I. You should give up only the unripe I. The unripe I makes one feel: I am the doer, these are my wife and children, I am a teacher.

Renounce this unripe I and keep the ripe I which makes you feel that you are God's servant, His devotee, and that God is the doer and you are His instrument.


Often we may desire, or even expect, significant changes to happen instantly. But, alas, that's an unrealistic expectation. The entire process is much easier if one is willing to accept and appreciate the wonders of gradual changes, step by step, little by little.

As they say, the longest journey begins with a single step. And similarly we must each embark on our own individual inner journey with patience and intention, proceeding little by little, step by step, ever striving toward the goal, gradually day by day living less from the head and more from the heart.

This inner journey requires intention and commitment. One must strive with dedication to stay focused on this journey into the realm of inner silence where the gifts of calm, peace and well-being abound. The rewards for success in this journey are beyond measure, yet all too few are willing to stay the course.