Son zamanlarda bir arkadaşım, bir şey vermenin onun için zor olduğu bir durumu tarif ediyordu:

"Bunlardan kurtulmamız gerektiğini biliyordum, ama onları bırakmak istemedim. Bu yüzden, (eşim) onları bırakacağını söyledi. Ama bu hala dayanamayacak kadar fazlaydı, birkaç saatliğine gitmek. " Bu noktada karısı mutlulukla ekledi: "Ve ben hepsini verdim."

Sonra mutlu bir sırıtma ile, "Ben orada olmadığımda onlara vermek kolaydı!" Dedi.

Evet, anahtar bu! Ne kadar parlak bir ifade. Benlik kaygısı olan “Ben” duygumuz orada olmadığında, dünyevi mülkler gibi meseleler önemli değildir. Neyse ki, ne zaman seçsek seçelim, benlikle ilgili "Ben" in artık bir engel olmadığı yeni bir yaşam biçimi yaratabiliriz.

Aklın yüzeyi, ego adı verilen bir benlik kaygısı tabakasıyla kaplıdır, aklın derinliği şiirsel olarak kalp olarak adlandırılan ilahi kıvılcımdır. Aklın yüzeyi, düşünceler, düşünceler ve endişeler ile çalkalanır ve gevezelik ederken, aklın derinlikleri her zaman saf ve sakin kalır. Ne yazık ki, yüzeyde yaşama konusunda bu kadar meşgul olmak çok kolay, içindeki saf, sakin derinlikleri unutuyoruz.

Ne zaman seçersek, farkındalığımızı kafanın benmerkezci endişelerinden uzaklaştırarak kalbin bencil olmayan sevinçlerine geçirebiliriz; sınırlamadan sınırsızlığa geçiş; ataşmanlardan ve arzulardan eşitliğe geçiş, şüphe dolu bir dünyadan, bağlılık ve ıstıraptan mutlu bir varlık alanına geçiş.

Kafa sorar: Benim için ne var? Ne kazanabilirim? Nasıl daha fazla prestije, daha fazla servete, daha fazla mülke sahip olabilirim?

Kalp bilir: Verebileceğim daha çok şey var! Daha sevgi dolu olabilirim! Daha nazik, daha cömert, daha şefkatli olabilirim!

Kişi kalbin özverili mutluluğuna ve gücüne bağlı kaldığında, o zaman vermek ve almak gibi dünyevi eylemler zarif bir kolaylıkla gerçekleşir, artık kendi benliği hakkında endişe ile aşırı meşguliyet olmaz ve iddia etmek veya savunmak için bir zorlama yoktur. kişinin kendisi.

Ancak bu düşünceler aşağıdaki gibi sorular getirir:

Bağlılığımızı baştan ayağa nasıl değiştirebiliriz?
Ben-merkezden bencilsizliğe nasıl geçiş yapabiliriz?
Bu "ben" duygusu nasıl yeniden doğabilir?

Yani ... daha derin bir bakalım ....






Recently a friend was describing a situation in which giving something away was difficult for him:

"I knew that we needed to get rid of those things, yet I didn't want to give them up. So, (my wife) said she'd give them away. But that was still too much to endure, so I had to leave for a few hours." At which point his wife happily added: "And I gave them all away."

Then, with a contented grin, he said: "It was easy to give them away when I wasn't there!"

Yes, that's the key! What a brilliant statement. When our sense of self-concerned "I" is not there, matters such as worldly possessions are not important. Fortunately, whenever we choose, we can create a new way of life in which the self-concerned "I" is no longer an obstacle.

The surface of the mind is covered with a layer of self-concern called the ego, while the depth of the mind is a spark of the divine which is poetically referred to as the heart. The surface of the mind is ever churning and chattering with thoughts, opinions and worries, while the depths of the mind remain ever pure and calm. Unfortunately, it's all too easy to be so preoccupied with living on the surface that we forget about the pure, calm depths within.

Whenever we choose, we can shift our awareness away from the self-centered concerns of the head, into the selfless joys of the heart; a shift from limitation into the unlimited; a shift from attachments and desires into equanimity, shift from a world of doubt, attachment and suffering into a realm of blissful presence.

The head asks: What's in it for me? What can I gain? How can I have more prestige, more wealth, more possessions?

The heart knows: There's more that I can give! I can be more loving! I can be more kind, more generous, more compassionate!

When one abides in the selfless bliss and strength of the heart, then one's worldly acts such as giving and receiving are accomplished with graceful ease, there is no longer excessive preoccupation with concern about one's own self, and there is no compulsion to assert or defend one's self.

But these thoughts bring questions, such as:

How can we shift our allegiance from head to heart?
How can we shift from self-centered to selfless?
How can this sense of "I" be reborn?

So... let's take a deeper look....