İnsanın kalbi, ruhun ışığı üzerinde bir dünya gibidir. Dünya tozlu olduğunda, doğal olarak ışık loş olur. Temizlendiğinde ışık artar. Aslında, ışık her zaman aynıdır. Açık olmadığı zaman dünyanın hatasıdır. Bu ışıltı parladığında, kendini sadece bir insanın yüz ifadesi ve ifadesi ile değil, insanın atmosferinde bile gösterir. Ruhun gücü, tabiri caizse, dışa doğru serbestçe yansır ve çevre bunu hisseder. Ruhun parlaklığı sadece bir güç değil, aynı zamanda bir ilham kaynağıdır. Bir adam daha iyi anlar; daha az karışıklık var; ve sanat, bilim, müzik, şiir ya da felsefe gibi bir şeyin tefekkürüne emilirse, ilhamları net bir şekilde alabilir ve yaşamın ve doğanın sırrı ona açıklanır.

Sevgi, kalbi ruh gücünü yansıtabilen en iyi araçtır - zevkten ziyade acı duygusundaki aşk. Her darbe, ruh gücü ortaya çıktığı zaman kalbe bir kapı açar. Ruh gücünün somut tezahürleri sesin derinliğinde, kelime seçiminde, bir cümle veya bir cümle biçiminde, her hareket, poz, jest ve özellikle insanın ifadesinde tanık olabilir. . Atmosfer bile konuşur, ancak herkesin duyması zor.

Kalp toprağa benzetilebilir. Toprak bereketli veya çorak bir çöl olabilir, ama bereketli toprak meyve veren topraktır. Çölün topraklarında birçoğu kaybolmasına ve içinde keder ve yalnızlık yaşamına yol açmasına rağmen, canlılar tarafından yaşamak için seçilen şeydir. İnsanın her ikisinde de vardır, çünkü son tezahürdür. Kalbinin herkesin aç ve susuz olduğu bir çöl olmasına izin verebilir ya da onu aç ruhlar, yeryüzünün çocukları, güçlü ya da zayıf, zengin ya da fakir, her zaman aç olan besinler için verimli ve verimli bir toprak yapabilir. sevgi ve sempati için.








The heart of man is like a globe over the light of the soul. When the globe is dusty, naturally the light is dim. When it is cleaned, the light increases. In fact, the light is always the same. It is the fault of the globe when it is not clear. When this radiance shines out, it shows itself not only through the countenance and expression of a man, but even in the man's atmosphere. The soul-power, so to speak, freely projects outward, and the surroundings feel it. The radiance of the soul is not only a power, but it is an inspiration too. A man understands better; there is less confusion; and if he is absorbed in the contemplation of something, be it art, science, music, poetry, or philosophy, he can get inspirations clearly, and the secret of life and nature is revealed to him.

Love is the best means of making the heart capable of reflecting the soul-power – love in the sense of pain rather than as pleasure. Every blow, it seems, opens a door in the heart whence the soul-power comes forth. The concrete manifestations of the soul-power can be witnessed in the depth of the voice, in the choice of words, in the form of a sentence or a phrase, in every movement, pose, gesture, and especially in the expression of the man. Even the atmosphere speaks, though it is difficult for everyone to hear it.

The heart may be likened to soil. Soil may be fertile or a barren desert, but the soil which is fertile is that which bears fruit. It is that which is chosen by living beings to dwell in, although many are lost in the soil of the desert, and lead in it a life of grief and loneliness. Man has both in him, for he is the final manifestation. He may let his heart be a desert where everyone abides hungry and thirsty, or he may make it a fertile and fruitful land where food is provided for hungry souls, the children of the earth, strong or weak, rich or poor, who always hunger for love and sympathy.