Her yerde bulunan ve her yerde dolaşan yaşam, tezahür etmeye doğru ilerledikçe kendini böler, ışığın ışınlarını yansıtırken kendini böler. Başlangıçta hiçbir amacı olmamasına rağmen, toplandığında her etkinlik ve tüm faaliyetler bir amaç veya amaç yapar. Başka bir deyişle, amacın aktiviteden sonra geldiği söylenebilir, daha önce değil. Daha önce geldiğinde, önceki faaliyetin sonucudur. Örneğin, gözlerin görülmeye çalışıldığı doğrudur, ancak gerçekte gözlerin görmenin gözlerin amacı olduğunu görebilmesidir. Elbette bu kötü bir örnektir, çünkü amaçsızlık görünür ve anlaşılır nesnelerde izlenemez. Sadece şeylerin kökeninde izlenebilir.

Bütün tezahürün sonucu onun bilgisi gibi görünüyor. Bu nedenle, tüm yaratılışın amacı olarak adlandırılabilecek tek şey bilgidir. Bunun neden ve nerede yaşamın amacı olabileceği bilgisi değildir. Tam memnuniyet veren bilgidir. Varlığın aç olan hiçbir parçası kalmaz. Bilenin asla kelimelere dökemeyeceği bir şeyi bilmede sonsuz bir tatmin duygusu vardır.

Mistiklerin kendini gerçekleştirme olarak adlandırdığı ve bazı dindar insanlar tarafından Tanrı bilinci ve felsefi zihinlerde kozmik bilinç olarak tanınan bu bilgidir. Kendi kendine yeterli olan bir bilgidir; ve ruhun bu bilgiyi kendi görüşünden önce tuttuğu anlarda acı, acı, güçsüzlük ya da üzüntü ya da ölüm ona dokunamaz. Bu bilgi için tüm dünya yaratıldı ve bu bilgi ile ruhun yeryüzündeki amacı yerine getirildi.








Life, which is omnipresent and all pervading, divides itself as it proceeds towards manifestation in the same way that light divides itself when it projects its rays. Although there is originally no purpose in it, every activity and all activities when summed up make a purpose or purposes. In other words, it can be said that purpose comes after the activity, not before. When it seems to come before, it is the result of previous activity. For instance, it is true that the eyes are made to see, but in reality it is because the eyes can see that seeing is the purpose of the eyes. It is of course a poor example, for nothingness of purpose cannot be traced in objects visible and intelligible. It can only be traced in the origin of things.

The outcome of the whole of manifestation seems to be its knowledge. Therefore it is knowledge alone that can be called the purpose of the whole creation. It is not the knowledge of why and where that can be the purpose of life. It is the knowledge that gives complete satisfaction. There remains no part of one's being that is hungry. There is a feeling of everlasting satisfaction in knowing something that the knower can never put into words.

It is this knowledge that mystics call self-realization, and that is recognized by some religious-minded people as God consciousness, and by philosophical minds as cosmic consciousness. It is a knowledge which is self-sufficient; and in the moments that a soul holds this knowledge before its view no pain, or suffering, or weakness, or sorrow, or death can touch it. For this knowledge the whole world was created, and with this knowledge the soul's purpose on earth is fulfilled.