The murshid is one who is passive to the word of God from within, who is illuminated, and who holds communion with God.

There are two kinds of murshid. In the first place, there is the murshid who receives inspiration in the jungle or in the solitude and when he arrives at the fullness of the message he comes forth to find a suitable talib or mureed, one who is responsive, to whom he can give this message, for the light must find expression. For this light to manifest, no learning is necessary. The most unlettered have been the greatest teachers in the world. One notable example is Kabir, the weaver who wrote volumes of inspired verse. His poems were in the language of an illiterate man, but in spite of this they have been read and admired all over India, and Kabir is looked upon as one of the greatest and most enlightened teachers. This class of murshid, therefore, gathers around him mureeds who are responsive, and who will make themselves passive to receive his training. This is difficult for some people who say that they cannot give up their individuality to another. But when we consider the question, we may ask ourselves, 'Who is another?' Then we realize that in the true sense of being there is but one. When the veil of ignorance is raised there is no longer any 'I' and 'you,' but only the One exists. This is the teaching of the Bible and of all scriptures. The murshid and the mureed are one.

The other murshids are khalifs, those who belonged to a special school such as the Chishtiyya, Qadiri, Naqshibandi, Sohrwardi, and who base their training on a careful and special observation of human beings, and their character and tendencies. They teach exactly the same truth as the other class of Sufi, but they follow a method adapted to suit the faith, belief, nature, and manner of the people who come under their care. The system is only the outer garment, the coat as it were. Many people claim to know all about Sufism from simply reading about it in books, but what such people know is in reality only the system, the outer garment, not the inner truth.

Some people who see Sufism taught by a Muslim, preaching in the mosque, naturally call it a branch of Islam. But they do not know that the seed, which is found in the fruit was in its origin the root of the same plant. Those who see it in the garb of Hinduism, say it is derived from Hinduism. Those who see its resemblance to Buddhism, say that its origin is Buddhism.

Now the message of Sufism is being proclaimed in the West where the people are mostly Christian. And as it is given to suit the faith, belief, customs, and manners of the inhabitants, a person who does not know the real idea of Sufism may say that this is a new sect of Christianity. Let people call it what they will. Sufism being the essence of all religion, it matters little what faith people profess, provided they understand it rightly.

In the East there are many such schools. There is a great spiritual advantage in being initiated into one of them, as the initiate has the help, not only of his murshid, but of all the former murshids who have passed over to the other side. He is, in fact, as a link in a chain. The murshid is like a gardener who knows all the flowers, plants and fruits in his garden, and carefully tends to them. In like manner the murshid tends all those who have entrusted themselves to his guidance.

The murshid is also like a physician. He prescribes to each mureed medicine suited to his needs. The same medicine could not be given to all.

A true murshid is looked upon as a bridge to unite his mureeds with their Lord. He is, as it were, the gatekeeper of the king's palace, and he can guide only to the inner door, which leads to the presence chamber. The murshid is far greater than an earthly sovereign, for by his glance or his word he can change the life of another who comes to him in faith, for his kingdom is the Kingdom of Heaven, which has its domain over all the kingdoms of the earth. Hafiz says, 'Do not mistake the ragged sleeves of the dervish, for under those sleeves that are full of patches, most powerful arms are hid.'

The murshid desires all earthly as well as heavenly blessings for his mureeds. But he can do little where there is no response and faith. The murshid sets far greater stress on the life of his mureed than on the punctuality of his meditation. He teaches that it is of far greater importance to cultivate in one's life attributes such as kindness, gentleness, and love. It is when the mureed fails in this that the murshid is unable to inspire him, for the mureed is standing in his own light.

A story is told of a mureed who had been under the guidance of a murshid for some years, and had not yet attained his goal. He had seen many come, and depart inspired. In the end, he went to the murshid, and asked why this was so. The murshid said in answer, 'My son, the fault is not with me, but in thyself.' A mad dog was passing at the time, and the murshid glanced at it, and the dog was cured instantly of its madness. He then pointed out that it was not lack of power on the part of the murshid, but lack of response on the part of the mureed. About this, Hafiz says, 'The dark-fated ones cannot be guided even by the illuminated ones.'

Mürşid, içeriden Tanrı'nın sözüne pasif olan, aydınlanan ve Tanrı ile iletişim halinde olan kişidir.

İki çeşit mürşit vardır. İlk olarak, ormanda veya yalnızlıkta ilham alan mürşit var ve mesajın doluluğuna ulaştığında, cevap verebileceği uygun bir talib veya mureed bulmaya geliyor. bu mesaj, ışığın ifade bulması gerekir. Bu ışığın tezahür etmesi için, öğrenmeye gerek yoktur. En çok keşfedilmemiş olanlar dünyanın en büyük öğretmenleri oldular. Dikkate değer bir örnek, bir miktar ilham veren ayet yazan dokumacı Kabir'dir. Şiirleri okuma yazma bilmeyen bir adamın dilinde idi, ancak buna rağmen Hindistan'ın her yerinde okundu ve takdir edildi ve Kabir en büyük ve en aydınlanmış öğretmenlerden biri olarak görülüyor. Bu nedenle bu mürşit sınıfı, etrafında duyarlı ve eğitimini almak için kendilerini pasif hale getirecek olan müritleri toplar. Bu, bireyselliklerini bir başkasına bırakamayacaklarını söyleyen bazı insanlar için zordur. Ancak soruyu ele aldığımızda kendimize 'Başka kim?' Diye sorabiliriz. Sonra, gerçek varlık anlamında sadece bir tane olduğunu fark ederiz. Cehalet perdesi kaldırıldığında artık 'ben' ve 'sen' yok, ama sadece biri var. Bu İncil'in ve tüm kutsal yazıların öğretisidir. Mürşit ve mürit birdir.

Diğer mürşidler halifeler, Chishtiyya, Qadiri, Naqshibandi, Sohrwardi gibi özel bir okula ait olanlar ve eğitimlerini insanların dikkatli ve özel bir gözlemine, karakterlerine ve eğilimlerine dayandırıyorlar. Sufi'nin diğer sınıfıyla tam olarak aynı gerçeği öğretiyorlar, ancak bakımı altındaki insanların inancına, inancına, doğasına ve tarzına uyacak şekilde uyarlanmış bir yöntemi izliyorlar. Sistem sadece dış giysi, ceket olduğu gibi. Birçok insan tasavvuf hakkında her şeyi sadece kitaplarda okumaktan bildiğini iddia ediyor, ancak bu tür insanların bildikleri gerçekte iç gerçek değil, sadece sistem, dış giysi.

Bir Müslüman tarafından öğretilen, camide vaaz veren tasavvufu gören bazı insanlar doğal olarak ona İslam'ın bir kolu diyorlar. Ancak meyvede bulunan tohumun kaynağında aynı bitkinin kökü olduğunu bilmiyorlar. Hinduizm kıyafeti içinde görenler, bunun Hinduizm'den türediğini söylüyorlar. Budizm ile benzerliğini görenler, kökeninin Budizm olduğunu söylüyorlar.

Şimdi Sufizmin mesajı, insanların çoğunlukla Hıristiyan olduğu Batı'da ilan ediliyor. Ve sakinlerin inanç, inanç, gelenek ve görgü kurallarına uygun olarak verildiği için, tasavvufun gerçek fikrini bilmeyen bir kişi, bunun Hıristiyanlığın yeni bir mezhebi olduğunu söyleyebilir. İnsanların istediklerini diyelim. Sufizm tüm dinin özü olduğu için, insanların doğru bir şekilde anlamaları şartıyla, insanların hangi inancı savundukları çok az önemlidir.

Doğu'da böyle birçok okul var. Bunlardan birine başlatılmasında büyük bir manevi avantaj vardır, çünkü inisiye sadece mürşidinden değil, diğer tarafa geçen tüm eski mürşidlerin de yardımına sahiptir. Aslında, bir zincirdeki bağlantı olarak. Mürşid, bahçesindeki tüm çiçekleri, bitkileri ve meyveleri bilen ve dikkatlice onlara eğilimli bir bahçıvan gibidir. Mürşid, aynı şekilde, kendisini rehberliğine emanet edenlere yönelir.

Mürşid aynı zamanda bir doktor gibidir. İhtiyaçlarına uygun her mureed ilacı reçete eder. Aynı ilaç herkese verilemedi.

Gerçek bir mürşid, müritlerini Rab'leri ile birleştirmek için bir köprü olarak görülür. O, olduğu gibi, kralın sarayının bekçisidir ve sadece varlık odasına giden iç kapıya rehberlik edebilir. Mürşid dünyevi bir egemenden çok daha büyüktür, çünkü bakışına ya da sözüne göre ona inançla gelen bir başkasının hayatını değiştirebilir, çünkü krallığı tüm krallıklarına etki alanı olan Cennet Krallığıdır. Dünya. Hafiz, 'Dervişin düzensiz kollarını karıştırmayın, yamalarla dolu olan kolların altında, en güçlü kollar saklanır.'

Mürşid, müritleri için tüm dünyayı ve göksel nimetleri ister. Ama tepki ve inancın olmadığı yerde çok az şey yapabilir. Mürşid, müridinin hayatı üzerinde meditasyonunun dakikliğine göre çok daha fazla stres yaratır. Kişinin nezaket, nezaket ve sevgi gibi yaşam özelliklerini geliştirmenin çok daha önemli olduğunu öğretir. Mürit bu konuda başarısız olduğunda, mürşid ona ilham veremez, çünkü mürit kendi ışığında duruyor.

Birkaç yıldır mürşidin rehberliğinde olan ve henüz amacına ulaşmamış olan bir müridin hikayesi anlatılmaktadır. Birçoğunun gelip ilham aldığını görmüştü. Sonunda mürşide gitti ve bunun neden böyle olduğunu sordu. Mürşit cevapta, 'Oğlum, hata benimle değil, kendinde.' Dedi. O zaman çılgın bir köpek geçiyordu ve mürşit bakış