Sevgiliye açılan kapı dardır. Sadece sen geçebilirsin. O kapıdan seninle beraber bir elma dâhi olsa oradan geçemezsin, takılır kalırsın. Ve her şeyi gönlünden çıkarmadan kapı açılmaz. Gönlünden çıkaramayanlar ise hayatından çıkarmak zorundadır.

Gönlü her daim Rabbiyle olan bir dervişin geceleyin yüreğine bir ateş düştü ve o Rabbini görmeyi, cemalini müşahede etmeyi murad etti.

Böylece gece boyunca zikretti, feryad figan etti. Ağlamaktan gözleri şişti, vücudunda takat kalmadı ve uykuya daldı.

Rüyasında bir yere gidiyordu. Bir melek onun önünü kesti ve sordu: Böyle talaş içinde nereye yürüyorsun?

Derviş dedi: Rabbimi görmeye yürüyorum.

Melek dedi: Bunca malın, mülkün varken haya etmez misin onu görmeyi murad edersin?

Ve derviş uykudan uyandı. Hemen evinde nesi var nesi yok her şeyini dağıtıp infak etti ve gece yine aynı halde uykuya daldı. Ve kendisini koşarken gördü ve aynı melek önünü kesti ve ona sordu: Böyle talaş içinde nereye koşuyorsun?

Derviş dedi: Rabbimi görmeye koşuyorum.

Melek dedi: Bu üzerindeki derviş hırkası da nedir? Padişahın huzuruna kıyafetle çıkılmaz bilmez misin?

Adam uykudan uyandı ve üzerindeki eski püskü, üzerinde bir sürü yama olan hırkasını ateşin içine atarak yaktı ve yerdeki hasıra sarınarak zikre devam etti. Uzun zaman sonra gücünü, kuvvetini, kudretini, takatini yitirdi ve gözyaşları içinde uykuya daldı.

Rüyasında kendisini uçuyor gördü ve melek önünü kesip ona sordu: Böyle üryan nereye uçuyorsun a derviş?

Derviş dedi: Huzura layık olmayan her türlü bağımdan ve yükümden sıyrıldım ve şimdi Rabbimi görmeye uçuyorum.

Melek dedi: Dur a tertemiz olmuş Allah talibi! Bekle, sakin ol, yürümeyi, koşmayı, uçmayı bırak ve olduğun yerden ayrılma! Zira kendisi için her şeyden vazgeçmiş olana Azametli Padişahımız bizzat kendisi gelir.

Çok güzel bir hikayeymiş teşekkürler paylaşım için