Gavs-ı Bilvanisi Seyyid Abdülhakim hazretleri, bir gün bize sohbetinde Şeyh Sa’di-i Şirazi’den bahsetti:
-Şeyh Sa’di-i Şirazi, büyük bir Allah dostu idi, dedi. Bir gün hamamda bazı insanların tas içerisinde bizim bildiğimiz kilden çamuru sakalına, yüzlerine sürdüklerini görmüş.
Şeyh Sa’di-i Şirazi:
-”O çamur o kadar güzel kokuyordu ki kokusu dimağıma sindi. Gönül dili ile o çamura sordum:”
-”Ey kil, bu izzet, bu şeref sana nereden geldi? Bu güzel koku sana nereden bulaştı? Senin güzel kokundan mest oldum. Misk misin? Amber misin? Bu nedir böyle?” Çamur lisan-ı hal ile:
-”Ben hakir bir toprak idim. Lakin bir müddet gül ile beraber kaldım. Onun izzetinden bana da kemal bulaştı. Bendeki bu azizlik ve şeref, onunla kısa bir süre de olsa beraber olmamdan, sohbet etmemden hasıl oldu. Ama yine de hor ve hakir bir toprağım.”
Gavs-ı Bilvanisi hazretleri, Şeyh Sa’di-i Şirazi’nin bu sohbetini yaptıktan sonra:
-”İnsan, Allah’ın dostlarıyla ve sevdikleriyle beraber olursa o velilerin güzel halleri bu misalde olduğu gibi insana bulaşır.
Dr. Ahmet Çağıl