Selef alimlerinden birisinin bize rivayet ettiğine göre, Azîz ve Celîl olan Yüce Allah sıddıklardan birine şunu bildirmiştir: “Kullarım arasında öyleleri vardır ki, onlar beni severler, ben de onları severim. Onlar bana iştiyak duyarlar; ben de onlara iştiyak duyarım. Onlar beni zikrederler, ben de onları anarım. Onlar, bana bakarlar, Ben de onlara nazar kılarım. Onların yolunu izlersen, seni severim, ama onlardan ayrılırsan sana gazap ederim.” Bunun üzerine o, şöyle dedi:
“Ey Rabbim, onların alameti nedir? Yüce Allah şöyle buyurdu:
“Onlar gecelerin karanlığını beklerler. Öyle ki, çok şefkatli bir çobanın sürüsünü bekleyip kolladığı gibi, onlar da gecenin karanlığını bekler, güneşin batmasını özlerler. Aynen kuşların yuvalarını özleyip akşam olduğunda oraya gitmeleri gibi. Onlar da gece karanlık basıp etraf karardığında, insanlar evine çekilip, yataklar serilip herkesin sevdiğiyle baş başa kaldığında işte onlar, benim için ibadete dalarlar. Secdeye kapanırlar. Benim kelamımla bana münacaatta bulunurlar. Nimetlerim hakkında bana yalvarıp yakarırlar. Onların bir kısmı bağırır bir kısmı ağlar. Bir kısmı ah çeker bir kısmı derdini açıp dertlenir. Bir kısmı ayakta, bir kısmı otururarak, bir kısmı rukû ve bir kısmı secde halinde ibadet ederler. Benim için katlandıkları zorluklarda onları görür, benim sevgimle yaptıkları şikayeti, şüphesiz işitirim.
Onlara vereceğim şeylerin ilki, kalplerine nurumdan bir nur atmamdır. Bu nurla kalpleri aydınlanır. Artık benim onlardan haber verdiğim gibi, onlar da benden haber verirler. İkinci olarak, yedi kat sema, arz ve içindekiler, sevap olarak mizanlarına konsa onlara hafif gelir. Üçüncü olarak, kendi zatımla onlara yönelirim. Söyle bakalım; Benim kendisine yöneldiğim kimseye ne vereceğimi kim bilebilir.