Bir yerde alimlerden birisi vefat eder. Malumu üzere cenaze yıkanır kefenlenir musallaya getirilir ve mevtanın cenaze namazı kılındıktan sonra mevta kabristana getirilir. Mevta kabristana konulana kadar herkes ayakta bekler. Mevtanın üzeri toprakla örtülmeye başlandığında sadece görevliler ayakta kalır diğerleri bir yerlere oturarak okunan Kur’an’ı dinlerler. Zira Kur’an okunurken susmak ve dinlemek farzdır.
Kur’an okunmasının akabinde topluca dua yapıldıktan sonra herkes kabristanı birer birer terk etmeye başladığı sırada imam da kabre yaklaşarak sünnet üzere talkın vermeye başlar.
İşte tam o sıra da meczuplardan birisi kahkaha ile katıla katıla gülmeye başlar. Meczubun bu ahvalini yadırgayan cemaat hep birden o yana yönelirler ve içlerinden birisi;
– Bre utanmaz arlanmaz adam! Şimdi şurada böyle kahkaha ile gülmeyi de nereden çıkardın? Senin hiç mi ölüye hürmetin yok ne diye gülersin böyle? der.
Meczup bir an gülmeyi keser ve cemaate yönelerek gayet ciddi bir tavırla;
– Benim gördüklerimi sizler de görseydiniz, sizler de en az benim kadar gülerdiniz, der.
Cemaatten bir başkası:
– Söyle bakalım seni böylesine güldüren şey neymiş? der.
Meczup:
– Beni böylesine güldüren şey, ölü diriye talkın veriyor da ona gülüyorum. der.
Adam:
– Yani; siz imam efendiye ölü mü demek istediniz? der.
Meczup:
– Evet ! Biraz önce gönül gözü ile gördüm ki imamın kalbi ölü, mevtanın ise kalbi diridir. Ölünün diriye talkın vermesi bana çok gülünç geldi. İşte bu durum beni bu şekilde güldürmeye sebep oldu, der.

Ölen bedenlerdir. İrfan ile kalbi dirilmeyenler yaşayan ölülerdir. İrfan ilmine sahip ariflerin bedenleri ölse de kalpleri ölmez.