Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki

İnsan ölürken, evvelâ “beyin hücreleri” ölür kardeşim. Ölüm, yukardan başlıyor çünki. Beyin hücreleri öldüğü zaman, anmakla, hâtırlamakla ilgili hiç bir şey kalmaz. Beyindeki bütün bilgiler, o anda gider. Ama (Kalb) öyle değil.

Çünki orada “sevgi” var, “muhabbet” var, ilim değil ki. İlim, beyinde olur. Ruh, en son (Kalb)den çıkar. Kalbde sevgi, muhabbet olduğu için, Allah sevgisi, peygamber sevgisi olduğu için, o, Rabbini ve peygamberini unutmaz efendim.

Mü’minin artığı şifâdır, ama bu şifâ, yalnız bedene değil, (Kalb)e de şifâdır. Mü’minin artığı şifâdır, hem bedene, hem (Kalb)e.

Mü’minin sîmâsı da şifâdır. İki mü’min bir araya gelse, hiçbir şey konuşmasalar, sâdece birbirlerinin yüzüne baksalar, Allah, ikisinin de günâhlarını affeder. Mü’minin kelâmı da devâdır efendim. Yeter ki bir araya gelsinler. Muhabbetle konuşsunlar. Böyle de “feyz” alırlar.

Birgün herkese uğrayacak, ölümsüzlükte sıkıcı olurdu, mesela hiç uyumamak gibi