Rabbimiz "ölü kardeşimizin etini yemeyi" bize yasakladı. Gıybeti haram kıldı. Kardeşini yerip kötülemek, karalayıp çekiştirmek ölüm saçan bir zehirdir.

Kardeşinden ters tarafta durup gönlünde ona saldırma! Eleştirip yargılama! Ona kötülük isnad etme! Gördüğün kusuru kendine ait bil! Allah'tan kork!

Ve onun kalbinin üstüne titreyen bir Rabbimiz olduğunu hatırından çıkarma!

Hüsn-ü zannını kaybetme zira sen müminsin! Ve bu yüzden kimseyi hakir göremezsin. Kendini kimseden yukarıda göremezsin. Kimseye zulmedemez, kimseyi ezemezsin.

Mümin kardeşini çekiştirme! İçinden ona düşmanlık besleme! Gıybetle anma! Onu bir başka kardeşinin gözünde karartma! Onu başkasının gözünde öldürme! Kötüleyerek birini başkasının gözünden ve gönlünden düşürürsen bu öldürmedir.

Kimse hakkında su-i zanda bulunma! Allah'ın velisine eziyet etmekten sakın! Bu, kendine kötülük yapmamandır. Allahın velisi derken bizi kast ediyorum. Hepimizi... Zira tüm müminler derecelerine göre Allah’ın velileridir. Allah'ın velisini incitir, eziyet edersen bu zehirdir. Senin cesedine zehirdir, kalbine zehir, ruhuna zehirdir. Ruhuna öldürücü zehir tesiri yapar. Gönlünü daraltır, ruhunu kabz eder, sıkıştırır. Burda da cezaya uğrarsın öbür âlemde cezaya uğrarsın.

Hiç kendisine celallenip gazap edeni, kendi yüzüne tüküreni gördün mü? Oysa bunu hepimiz yaparız. Kendimize yaparız. Nefsimiz yapar bunu. Nefsimiz ruhumuza yapar bunu. Nefsimiz ruhumuza düşmanlık yapar; onun can evini yağmalar. Yetmedi mümin kardeşimize bunu yaparız. Kardeşimize gönlümüzden saldırırız.

Çok gıybet edip koğuculuk yapan kara kalpli adam, hakikatte insana değil Allah'a düşmandır ve intikamını Allah'ın ruhunu taşıyan insandan almaktadır.

Hadis-i Kudside Rabbimiz buyurdu: "Velilerime dil uzatana harp ilan ederim."

Bu sözü hafife alma! Zira insana yapılan muameleyi Allah kendisine yapılmış sayar. İnsanların gönlünde kederlenip mahzun olan Allah'tır ve şeytan bunu çok iyi bilir.

Bu yüzden veliyi, evliyayı mümin kardeşinden başkası sanma! Eğer sende kâfirin, müşriğin, münafığın ameli sadır olduysa tevbe istiğfar edip boyun bük ki Hak gazaba gelmesin.

Ve nefsini temize çıkarmaya çalışma ki ismin şeytanla beraber anılmasın. İçinde kardeşine karşı kin, buğz, hased ve nefret varsa eve kapan ve başını dizlerinin arasına al ki dilin ve elin Rabbine uzanmasın, böylece haddini korumuş olasın.

Rabbimiz birine hayır murad ederse ona kendisini görmesini ve kendisiyle meşgul olmasını sağlar. Ve bu, bir mümin için, bir derviş için en büyük nimettir. Nefsini görüp ona muhalefet etmek nimetin hasıdır.

Rabbine biraz olsun yaklaşmış bir insan aşka bulanır ve aşktan bakar, aşk ile bakar ve herkesi cennetlik görür. Ve Allah'a yaklaştıkça aşkı daha da şiddetlenir.

Zira Allah'a doğru yürümek demek, aşkın merkezine yolculuk yapmaktır. Mümin Allah'ın aşkına bulanınca insanlara da aşk nazarıyla, muhabbet nazarıyla bakar. Ve kimsede hata, kusur görmez, göremez. Herkesi mazur görür. Olanı güzel görür. Allah'ın takdirini görür, elini görür. Ve bir hata gördü mü, o hataya bahaneler bulur, kılıflar uydurur. Baktı ki olmadı, neden hata görüyorum diye kendine yüklenir, kendisini kınar, yerer, levm eder.

Din edeptir. Din güzel ahlaktır. Yolcu gibi, misafir gibi durmak lazım... Edebimizle durmak lazım… Elimizi, gözümüzü ve dilimizi kısmak lazım… Müminin kendisine yetecek kadar derdi vardır zaten. Bir de başkasını gönlüne alıp onu kendisine yük etmez. Kimseyle meşgul olmaz, olmamalı...

Rabbimiz her an bizi gözetliyor. O her an bizimle... Biz onun dünya evinde, onun misafirlerleriyiz. O bizi izliyor ve güzel yapıp sevgisini ve rızasını kazanmamızı istiyor.

Gönlümüz Rabbimizin arşıdır. Onun tahtıdır. Onun makamıdır. Oraya başkalarını almak, başkalarıyla meşgul olmak en basit ifadeyle şirktir ve Allah dostları bunu asla yapmaz. İnsanlarla meşgul olmaz, gönlüne almazlar. O tahttan Rabbini indirip insanları oturtmazlar. Korkarlar. Ve işte bu cennettir.

"Rabbinin durduğu yerden korkanlar için iki cennet vardır." RAHMAN:46