İnsan andığını sever, sevdiğini anar ve küpte ne varsa dışarı o sızar. Ve küp gönlümüzdür. Gönlümüzde ne varsa dilimizden o sızar. Neye âşık ve neye meftun isek sohbetimizin konusu odur.

Bu yüzden herkesin konuşurken neden bahsettiğine bakması lazım! Derdinin ne olduğuna bakması lazım! Konusunun ne olduğuna bakması lazım!

Eğer dünyadan ve dünyalıktan bahsedince ya da yanımızda bahsedilince bu durumu seviyor ve seviniyorsak, mutlu ve huzurlu oluyorsak; ve bunun aksine aşktan, muhabbetten, dinden, imandan, Allah’tan, ahiretten bahsedilince bunu sevmiyor, bu duruma sevinmiyor, hiçbir heyecan duymuyor ve güzel duygular hissetmiyorsak manevi tarafımız ölmüş demektir ve Allah'la bir derdimiz yok demektir.

Resulullah Efendimiz dedi: "Allah güzeldir, güzeli sever."

Rabbimiz her an bizi izler ve bizi sevgiyle izler. Ve o bize aşk ile bakar. Biz güzel olduğumuzda, güzel yaptığımızda, güzel konuştuğumızda, onun hesabını yaptığımızda, ona dair konuştuğumuzda bu onun hoşuna gider ve hoşnut bir nazarla bize nazar eder.

İnsanlarla muhatap olurken onların Allah'ın ruhunu taşıyan kutsal bir varlık olduğunu unutmadan, sözlerin en güzeliyle ve en güzel şekilde, gönlünü sevindirecek şekilde, yumuşak sözlerle, sözün doğrusunu ve en doğru şekilde söylemeye özen göstermeliyiz. Konuşmalarımız Rabbimizin kelamıyla mutabık ve marifete uygun olmalı ve karşımızdaki ona verdiğimiz değeri içinde hissetmeli ve gönlüne bir ağırlık gelmemelidir.

Böyle yaparsak Rabbimiz bizi daha çok sever. Ve Rabbimiz Kur'anda bizden bunu ister.

“Kullarıma, sözün en güzelini söylemelerini, söyle!” İSRA:53
“Ve güzel söz söyle!” İSRA:23
“Ve gönül alıcı söz söyle!” İSRA:28
“Yumuşak söz söyle!” TAHA:44
“Sözün doğrusunu söyle!” NİSA:9
“Sözü doğru olarak söyle!” AHZAB:70
“Ve alçak sesle söyle!” LOKMAN:19
“Marifete uygun tatlı söz söyle!” BAKARA:263
“İçe işleyecek açık sözler söyle!” NİSA:63

Kadının biri Rabiatül Adeviyye Hazretlerinin yanında dünyanın ne kadar fesat ve ne kadar aldatıcı olduğunu anlatır dururmuş. Ama hep böyle yaparmış. Konusu bu! Dünyayı hep kötülermiş.

Bir gün yine böyle konuşunca Rabia Annemiz ona dedi: Bu kadar sevdiğin şeyi niye kötülüyorsun ki? Şaştım doğrusu insan sevdiğini böyle kötüler mi?

Kadın dedi: Ne diyorsun Rabia! Ben dünyayı sevmediğimi söylüyorum, ondaki fesadı ve tuzakları anlatıyorum, dünyanın aldatma ve fitnelerinden bahsediyorum.

Annemiz dedi: İyi işte! İnsan andığını sever, sevdiğini anar ve küpte ne varsa dışarı o sızar. Fakat neden böyle hep dünyayı anıyorsun, neden hiç Allah'tan bahsetmiyorsun?

Ahh! Allah Rabiatül Adeviyye Hazretlerinden razı olsun ve sırlarını kutsasın!

Sözün en güzeli en güzele dair olan sözdür. Ve Allah'tan bahsetmek, onun dini hakkında bahsetmek, onun yolu hakkında bahsetmek en güzeldir.