Rabbim! Bizim bu dünyadaki sana dair işimiz odur ki biz hep senin güzelliğini anacağız ve hep seni anlatacağız ve bunu zevkle yapacağız. Huzuruna geldiğimizde ise sen ne istersen bize onu yap!

Yolumuzun büyüklerinden Ebul Hasan Harakani Hazretleri dedi: Rabbim, eğer kalbim seni anarsa nefsim kalbime kurban olsun ve eğer sen beni anarsan canım sana kurban olsun!

Rabbimiz dedi: Beni zikredin ben de sizi zikredeyim, bana şükredin nankörlük etmeyin!

İnsanlar her an anar, her anda bir şeyleri anar. Her insan her an zikir halindedir. Ve müminin farkı, onun dünyayı ve içindekileri değil de iman ettiği, sevdiği, aşkla bağlandığı Rabbini anmasıdır.

Her şey ve herkes hak ile mukayettir ve üzerinde Allah'ın muradının olmadığı tek bir varlık ve hak ile olmayan, hakkın izni ya da emri ile olmayan hiçbir fiil yoktur. Ve Allah'tan başka hiç kimsede güç, kuvvet, kudret yoktur.

Bu yüzden halkın varlığını kalbinden çıkar, insanlara Allah'tan ayrı olarak bir varlık verme! Onlardan hiçbir şey bekleme ve minnet etme! Allah'tan gayrıya ihtiyaç duyma ve kullara güvenme, kulların elindeki dünyalığa göz dikme! İnsanların iyilikleri seni sevindirmesin ve kötülüklerini de gözünde fazla büyütme! İnsanların ne dediğine verdiğin önemi kalbinden çıkardığından emin ol! Halkı hakikaten kalbinden çıkar ve insanları bazen açılan, bazen kapanan bir kapı gibi düşün! Ve açıp kapatan Rabbimizdir. Ağacın meyve verip vermemesi onun değil, rezzak olan Rabbimizin elindedir. Gönlünde tüm fiilleri ve işleri Rabbine bağla ki tam anlamıyla hanif ve muvahhid olasın. Zira Rabbinden ayrı olan canına düşmandır ve Rabbine bağlamadığın ruhuna zehirdir.

Ayette Rabbimiz İbrahim Aleyhisselamın dilinden dedi:

"Dedi: Sizin ve geçmiş atalarınızın kulu olduğu şeyleri gördünüz mü? Doğrusu onlar, benim düşmanımdır. Ancak alemlerin Rabbi hariç. Çünkü beni o yarattı ve o beni erdiriyor. O beni yediriyor ve içiriyor ve hastalandığımda da o beni şifalandırıyor. Ve o beni öldürüyor sonra hayat veriyor ve niyazım odur ki din günü hatalarımı mağfiret edecektir." ŞUARA:75-82

Müminin imanı ona Rabbini zikrettirir, muhsinin ihsanı ona Rabbini zikrettirir, muttakinin takvası ona Rabbini zikrettirir, velinin velayeti ona Rabbini zikrettirir, aşığın aşkı ona Rabbini zikrettirir ve böylece zikreden zikirde kaybolur, zikrin kendisi olur.

Ve aslında mümin imanı, ihsanı, takvayı, dostluğu, aşkı birer sıfat olarak alıp onlara sahip olmaz. Yani kendisini o hale bürümez, bilakis o hal mümini kendisine evirir. Çünkü bunlar kendisine Rabbinden geldiği için kendi iradesiyle kabul edip bunların hükmüne girer.

Ve kul sadece şükreder, her halinde şükreder. Zira kulluk şükürdür ve şükür Rabbini anmaktır. İkramın kaynağını bilip şuurunda olmaktır. Rabbinden gelen ile Rabbi arasına kimseyi koymamaktır. Mümin Allah'ı hatırında tutup her anda her nimetin Allah'tan olduğunu hissedip tadarak şükür halinde olmaya gayret eder ve Rabbini minnet ve şükranla anıp zikreder ve Rabbimiz şükrümüze şekûr ismiyle teşekkür ederek bizi zikreder.

Ve o, sevdiklerinin bir dediğini iki etmez.

Resulullah Efendimiz duayı Allah'tan bir şeyler istemek için değil Rabbiyle sohbet etmek için yapardı. Kaza ve kadere teslim ve razıydı. Kolay kolay bir şey istemezdi. Ama yürekten isteyince isteği anında yerine gelirdi. Buna şahit olan amcası Ebu Talip birgün Efendimize dedi: Ne kadar da itaatkâr bir Rabbin var!

Resulullah Efendimiz dedi: Benim Rabbim kendisine itaat edene itaat eder ve itaatkâr olana her şeyi itaat ettirir. Ve Rabbim birini severse onu diğer sevdiklerine de sevdirir.