Bağırıp çağırarak ve el kol hareketleri yaparak dinden bahseden vaiz muhtemelen edebini buraya gelirken geçmiş olduğu pazar yerindeki sebze satıcısından almıştır.

Rabbinin huzurunda olduğunu bilip tadarak peygamber edebiyle sözlerini arştan getirip burada kelimelendiren ne kadar az hatip var değil mi?

Konu din olduğunda farkında olalım ya da olmayalım biz Allah adına ve peygamber makamında konuşuruz ki bu çok tehlikeli bir durumdur. Dikkat edilmesi ve aşırı hassasiyet gösterilmesi gerekir. Haşyetten içi ürpermeli insanın ve kılı kırk yararak konuşmak lazım.

Bir de Rabbimizle konuşmak... Allah'tan bir şey istemek... Allah Hak'tır, bir hayalle konuşmuyoruz, çok dikkatli olmak gerekir.

Rabbinin sesini duyanların, onun nurunu görenlerin, tecellisine şahit olanların aşktan dili tutulmaz mı, eli ayağı birbirine dolanmaz mı, aşktan coşkudan vecdden kalbi duracak gibi olmaz mı, Ona yakın olanlar ve onun huzurunda olanlar sarhoş olmaz mı, bu yakınlık ve muhataplığı tadanların akılları başından gitmez mi?

İlmini ve aklını, ârını, namusunu, izzet ve şerefini yellere verip gemileri yakar, kovanını yağmalar, düşüncelerini viran, isteklerini talan eder insan.

Eğer bir hoca size “duayı şöyle yap, bu şekilde şu şekilde iste! Şunları şunları iste!” diye telkinde bulunursa o hocayı fazla ciddiye almayın çünkü o duayı kime yaptığımızı, kiminle konuştuğumuzu, kimin huzurunda olduğumuzu hiç hissedememiş, hiç tatmamış ve Rabbini hiç bilmemiştir.

Ve aşıklar huzurda sadece ağlar, aşktan ağlar, sevinçten ağlar, mutluluktan ağlar. Sevilmekten ağlar. Hiç hak etmediği halde bu kadar sevilmekten ve gördüğü değerden ağlar.

Erkeklerin çoğu güzel bir kadından bir şey istemeleri gerektiğinde heyecanlanır, ağızları kurur, elleri ayakları birbirine dolanır, konuşma şekilleri değişir. Kadınlar için de durum aynıdır. Ve makam sahibi, temsilli birinin huzurunda bir şey istemek, konuşmak, kendini ifade etmek pek kolay değildir.

Azamet ve kibriya sahibi, tüm güzelliklerin kaynağı olan muktedir melikin indinde edeple durmalı, hüşu ile konuşmalı ve ondan "kendisinden" başka bir şey istenmemelidir. Rabbimiz kendisini kendisine adayana kendisini adar. Kendisini Rabbine ait görene Rabbimiz onu kendisine sahipmiş gibi yapar. Dostluk karşılıklıdır çünkü ve sen onun velisi olduğunda o da senin velin olur.

Duamız şudur; "Yalnız seni seviyorum ve bir tek seni istiyorum. Senin rızanı, cemalini, dostluğunu istiyorum"

Gönül bu halde olsun ve artık şimdi her şeyin için Rabbinle konuş, sohbet et, danış ve her şeyi Rabbinden iste! Ne istersen... Kaybolan ayakkabı bağını mesela!