Mezopotamya halkı kara büyüye 'kişpu' adını verirdi ve cezası ölümdü.
Hammurabi'nin kanun kodeksinde "su falı" na tabi tutulan büyücüler eğer suçluysa boğulurdu.
Şüphesiz bu uygulamanın prototipini Sümer kralı Ur-Nammu kanunlarında (13. madde) bulmak mümkündür.
Kara büyü yapılırken ritüel dışında pek çok alet ya da nesnenin kullanıldığını biliyoruz. Büyü yapılacak kişiye ait bir eşya, bedeninden bir parça (saç, elbise parçası, tırnak) ya da ona benzeyen bir suret ritüel sırasında sıkça kullanılırdı. Fakat en çok kullanılan malzeme bir ipe atılan düğümler (kişru) olmuştur. İp üzerine atılan her düğüm, adeta, büyü yapılan kişinin nefesine yönelik bir engelleme amacını gütmektedir. Kişinin şansı, kaderi ya da uğraştığı herhangi bir şey bu düğümlerle engellenmektedir. Düğüm atma bazen olumlu ya da iyi niyetli/ak büyülerde de kullanılırdı. Ak büyü iyi niyetli beklentilerle yapılan olumlu büyülerdi. Eski Ahid, Tesniye Kitabı 18/ll'de putperestliği çağrıştırdığı için yasaklanan düğüm büyüsü bu türden bir örnek olsa gerek. Yahudilerin giydiği Tallit'in eteklerinde bulunan düğümler (zitzit), Mezopotamya'da ritüel sırasında kişiyi koruyan (ak büyü) türden düğümlerdi. Anlamı, daha sonra Yahudi şeriat kurallarını sembolize eder hale geldiyse bile, bu inanç şüphesiz Babil ve Asur' daki zizikta (koruyucu düğüm) geleneğinden mirastır. Muhtemelen daha eski tipi Sümerlerdeki tugsig'dir.
Ak büyü anlamında kullanılan düğüm, daha çok ya kişiyi tanrısına bağlayan ya da istediği şeye yaklaştıran bir anlam taşırdı. Kara büyü anlamında yapılan düğüm ritüelini çözebilmenin tek yolu, düğümlenmiş bir ipi yeniden çözmekti (Akadcada kisru pataru). Kişi ancak böylece kendisi için atılan düğümlerin baskısından kurtulabilirdi. Maqlu adıyla bilinen Akadca büyü koleksiyonunda (MÖ. 1. bine ait) aşipu denilen büyücülerin ritüellerine ait zengin döküman mevcuttur. Aşipular ak büyü olarak adlandırılan olumlu büyüler yapan görevlilerdir. Ak büyü ve aşipuların faaliyeti serbestti. Hastalar, gebe kadınlar, kötü büyülerin etkisinden korunmak isteyenler, tanrılardan talepleri olanlar ya da düzenli ritüellerin bazıları aşipular tarafından yerine getirilmekteydi. Aşipu'nun icra ettiği
ritüelin temeli puhu denilen "ikame etme" kavramına dayanıyordu. Aşipu talep edilen şeye ait ya da ona benzeyen bir nesneyi kullanarak ya da adını telaffuz ederek talep edenin amacına ulaşmasını sağlardı. Bir evin tamamlanması ya da yerleşilmesinde aşipu'nun uygun bir ritüel icra etmesi gerekirdi. Yeni bir inşaat yapılırken aşipu, tuğla tanrısının (kulla) bir suretini
özel bir ritüelle eve taşır ve yine ritüel eşliğinde yerine yerleştirirdi. Böylece evin temelinden itibaren korunmuş olduğu düşünülürdü.

İradeye ipotek koyan işlem büyüdür. Akı karası olmaz. Geçmiş medeniyetlerde bu ayrımı yapmışlar doğru ama iyi bir iş yapmaya kalkarsın kullanılan malzemeler necis. Zaten sufli varlıkla çalışıyoruz şartnamesine ters giden iş olsa neler olacak kim bilir