ABDÜLHAMİD HAN ve KESİLEN BAŞ
Saat 03.00 sıralarında idi, Abdülhamit han hazretlerinin sesi sarayın karanlık duvarlarında şimşek gibi yankılandı.
– Arabacı!
Arabacı yatağından fırladı. Atlar, koşumlar alelacele hazırlanmaya başlandı. Derken koca sultan heybetiyle sahanlıkta göründü. Halinden çok acelesinin olduğu belli oluyordu. Daha sabahlığının bir kolunu giymemişti. Elinde yalın kılıcı vardı. Merdivenleri koşarak inerken kolunu taktı. Formaliteler bir kenara bırakılmış, bütün kâinat bir noktaya kilitlenmişti sanki. Hışımla merdivenleri üçer beser inip uçar gibi atladı arabaya. Hırsından yerinde duramıyordu. Hiç kimse hatta nöbetçiler bile neler olup bittiğini anlayamamıştı. Sert bir sesle:
— Sür evladım, hadi çabuk ol…
Arabacı şaklattı kırbacı. Atlar ok gibi fırladı yerinden İstanbul sokaklarında bir koşuşturma başlamıştı. Bir sultan, bir arabacı gecenin karanlığında olacak iş değildi? Nal sesleri gecenin karanlığını yırtıyor arada bir sultanın sert emirleri geliyordu arkadan;
– Daha hızlı yavrum, daha hızlı, şu sokağa sap, şuradan gir…
Atlar soluk soluğa kan ter içinde koşuşuyordu. Bütün her şey dikkat kesilmiş ağaçlar, evler, kurt, kuş hal ile daha, daha hızlı diyordu. Yola çıkalıdan beri bir rüzgârda mı peydâh oldu ne? Arkadan itekliyor sanki. Arabacı hiç bir şey düşünemiyordu. Kafası allak bullak olmuştu. İçi bomboştu. Bir hoş oluyordu. Öylece yol aldılar.Nihayet Abdülhamit Han Hazretleri;
– Şu çatal kapının önünde dur!
Diye emir verdi. Arabanın daha durmasını beklemeden arabadan atladı kılıcının kabzasıyla kapıyı yumrukladı. Bütün İstanbul top gülleleri ile sarsılıyordu adeta.Nihayet bir erkek başı uzandı kapı aralığından, ürkek, tedirgin isteksizce sordu;
— Kim o?
Sultanın beklediği an gelmişti. Bir çırpıda indirdi kılıcı. Daha ne olduğunu anlayamadan bir baş gövdesinden düştü ayaklar altına. O koca Sultan derin bir oh çekti. Rahatlamış, hırçınlığı gitmişti. Yavaşça sıvazlayıp arabacının sırtını, müşfik bir sesle emir verdi.
— Hadi yavrum saraya…Sarsmadan…
El etek fark etmeden ağır, ağır uzaklaştılar oradan. Arabacı bu sefer bir başka şaşkındı. Kaldırım taşları bile artık ahenkli bir ses çıkartmakta, yol boyu ağaçlarda selam mı veriyorlar ne? Ne garip bir yolculuktu bu? O adam kimdi? Sultan neden boynunu vurmuştu. Giderkenki o hışım, haşmet, mehtapta gezintiye çıkmış gibi şimdiki bu ahestelik ne? Çözebilmiş, anlayabilmiş değildi. Saraya girmişlerdi. Sultan odasına çekildikten sonra birkaç meraklı, arabacıya yaklaştı sessizce. Arabacı bilmiyorum diyebildi.
Gerçektende olan biteni bilebilmiş değildi. Yatağındaydı ama uyuyamıyordu. Bir iş vardı bu işte. Adil, adaletli dini bütün bir hükümdardı. Yargılamadan bir insana ceza verdiği görülmemişti. Herkesi okşar, hoş tutardı. Af ve müsamahayı çok severdi.Yeter ki dine ve devlete karşı suç işlenmesin.
Sultani hiç böyle görmemişti. Düşünüyordu; Neden kendisi gitti? Neden gecenin o saatinde gitti. Giderkenki o acelecilik neydi? Merak içini kemiriyordu. Hele o yoldaki haller. ALLAH, ALLAH… Çok tuhaf şeyler olmuştu. Olup biteni gidip öğrenmeliydi. Kalktı belli etmeden giyindi, hırsız gibi sessizdi. Bir at seçti kendisine. Yavaşça çıktı saraydan. Kıvrılınca köşeyi mahmuzladı atı. Bir solukta vardı aynı eve. Kapı tokmağının sesi bir kez daha yankılandı. Zayıf, cılız, ürkek bir kadın sesi, titreyerek sordu:
— Kim o?
— Teyze aç hele bir olaya şahit oldum. Beni mazur gör, uyku tutmadı. Meraktan kurtar, nedir bütün bunlar?
Kadın heyecanla, hayretle kapıyı çabucak açtı. Gözleri karanlıkta ışıl ışıldı.
— Yavrum evladım kimdi o? Madem gördüm diyorsun, ne olur söyle.
— Kim olduğunu sorma! Kellemden korkarım söylenmeyecek bir zattır. Merakımı giderirsen ne ala, yoksa sen beni görmedin ben seni.
Kadın üzülmüştü. O büyük zatı öğrenememişti. Mahzundu boynu büküktü. Hıçkırıklar içinde boğuluyordu, güçlükle konuştu;
— Peki, madem öyle o sır seninle kalsın.
Kapıyı ardına kadar açmıştı, kafası kopuk adamı içeri sürükleyip üzerine bir örtü atıvermişlerdi.
Güçlükle konuştu,
— Bu benim oğlumdu, içkili gelmişti, bana tecavüz etmek üzereydi, Yarabbi beni kurtar diye çok yalvardım. Sonunu sen biliyorsun.
Arabacı donup kalmıştı. Aman ALLAH’IM böyle bir şey olabilir miydi? Kadının içeri kaçışını dahi fark edemedi. Söylenenler beynini tırmalıyordu, kulakları uğulduyordu. Dizlerinin bağı çözülmüştü. Olduğu yere yığıla kaldı. Neden sonra kendine geldi. Biraz sakinleşmişti.
Onca yolu nasıl gelmişti, bilemedi. Düşünüyordu. Her gün hizmetinde bulunduğu bu zatı neden şimdiye kadar tanıyamadığına yanıyordu. O kadın nasıl bir kadındı ki duası kabul edilmişti? Koca sultan nasıl sultanmış ki: O’na git o kadını kurtar demişlerdi. Kim demişti? Nasıl demişlerdi? Hafsalası almıyordu. Nasıl oluyordu bütün bunlar? Görünüşte bir kafa kopmuştu. Ama o, çözmüştü her şeyi. Bu sırrı kimselere açmaya cesaret edemezdi.Belki son günlerinde ifşa edebilir miydi, kim bilir? Aklı karmakarışıktı.
Demek her şey böyle idi. Görünenin altında anlaşılamayan bambaşka bir dünya, manevi bir dünya, manevi bir hayat vardı. O artık ehlince malum o hayatı, o hazzı istiyordu.Nasıl da farkına varamamıştı. Ne büyük bir gafletti. Deryanın yanında bulunup, damladan istifade edememek ne acı diye düşündü.
Dünyanın geçici, aldatıcı zevkleri ile uğraşmamalı, perdenin altını görmeli diyordu.

Allah razı olsun inş

Ona kızıl sultan diyenler cehennemin harlı kızıl ateşindedirler inşaallah Âmin Âmin Amin

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] resimdeki 2 ci abdulhamite benzemiyor

1 ci abdulhamit olabilir .

ruslar 1 ciyede 2 ci abdulhamite bela olmustur . zarar vermistir

yanlıs hatırlamıyorsam 1 ci abdulhamid bir yenilgidden dolayı üzüntüden felc gecirmistir . kısa süre sonrada vefat etmistir

2 ci abdulhamid cok zeki bir padisahtır . bismark onun icin güzel bir söz söylemistir

Abdülhamid Han 34 yaşında tahta geçtiğinde,
-Avusturya-Macaristan İmparatoru Franz Joseph 46 yaşında ve 28 yıllık hükümdardı,
-İngiltere Kraliçesi Victorya 57 yaşında ve 39 yıllık hükümdardı,
-Rus Çarı Aleksandr 58 yaşında ve 11 yıllık hükümdardı,
-Alman İmparatoru Wilhelm 79 yaşında ve 15 yıllık hükümdardı.
Cennet mekan Ulu Hakan Abdülhamid Han dışarıda bunlarla, içeride de bunların uzantıları olan hainlerle mücadele etme durumundaydı...

Bugün 10 Şubat. Abdülhamid Han'ın 102. ölüm yıldönümü.

Çoğu şahsi parasından Cami, Mescid,Mektep, Hastane, Köprü,Çeşme gibi 1552 eser yaptıran

Ülkenin dört tarafına demiryolu döşetip 5.700 km demiryolu,11.250 km karayolu,22.000 km telgraf hattı yaptıran

Saltanatı boyunca 9.347 ilkokul,650 ortaokul,109 lise açtıran, İstanbul Üniversitesi'ni 1901' de eğitime açtıran

Ülkenin dört tarafında askeri okullar açtırıp kaliteli subay ve komutanların yetişmesini sağlayan

Telefon ve Fotoğrafı icad edildikten kısa süre sonra Osmanlı ülkesine getiren

İngiliz emperyalizmi ve dünya siyonizminin karşısında dimdik ayakta duran

Tahttan indirildiğinde bile: "Bu Aziz ve Alim olan Allah'ın takdiridir" diyen Abdülhamid Han'ı rahmetle anıyoruz.
Mekanı cennet olsun...

Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun

Allah Razı Olsun

Hikayeyi ilk defa okudum ama denen günlerden bir gün osmanlının yıkılacağını anlamış ve harekete geçmeye çalışmış.tabii bunu o zaman tahttan edip boğazda bir yalıda tutsak imiş o arada Hızır AS bunun karşısına çıkmış ve harekete geçmemesini çünkü kaderde devletin yıkılacağı yazılı olduğunu söylemiş bunu duyuncada geri adım attığı söyleniyor.