Az önce okuduğum bir soruya istinaden yazmak istedim herkes bir sekilde sevdigi insanalardan ayrildiklari icin uzuntulerini paylasmislar bu doğal bir süreç diye bakiyorum olmayabilir basinda bitmistir bazisindada tam tersi oluyor son ana varinca bitiyor mesela benim hep düğünüme 1 ay vs kala bitiyor olmayacak terslikler tekabül ediyor aslinda sebeb bile değil cok guzel giden bir surec sacma bir nedenle son anda bitiyor tabiki onca emek hep ortada kaliyor bunun hükmü nedir cok merak ediyorum seversin olmaz nasip degidlir ama bircok emekle son anda bitmesi dusunduruyor insani kiymetli buyuklerimden tecrubelerini almak isterim herkese sevgiler saygilar

Değerli kardeşim haddimiz değildir nasihat vermek, keza gönlümüzden geçenleri bildirmek isteriz.

Bu hayattaki en pahalı şey tecrübedir. Çünkü tecrübeyi kazanmak için kaybetmek gerekir.

Bazen son anda olmaz, olmaması gerekiyordur, hayırlı değildir ancak aynı zamanda senin bu yolda bulunup bu tecrübeye sahibi olman da gerekiyordur. Hikmeti sınavda aramak doğru bir yöntem olsagerek.

Rahman Suret-üz Zariyat 56ncı ayetinde insanları ve cinleri ancak kendisine kulluk etmesi için yarattığını buyurur. Her tecrübede, her kayıpta Rahman kulunun ne kadar kulluk edebildiğini, ne kadar şükredebildiğini, kaybettiğinde Rabbine ne kadar dönebildiğini ölçer ve her sınavda temel ölçüm budur.

Kalbini, kendisini, gecesini, gündüzünü ve hayatını Rahman'a adamış kişi dünyada olup bitenler için üzülür ancak çok üzülmez. Saplantı haline getirmez hiç bir ayrılığı.

Bilir ki her şey ondan.

Ondan gayrısı bir HİÇ..

Esselamü Aleyküm ve Rahmetullahi ve Berekatühü

Üzerinde nazar olabilir, musallat olabilir veya nasibin böyledir,tespiti yapılmadan fikir söylemek doğru olmaz...

Allah razi olsun kiymetli hocam eminimki ögretilmek istenen bir sey var ama gecemiyorum sinavi sorun bende eminim cok fedakar bir insanim olmamayi deniyorum olmuyor oluyorum yine olmuyor defalarca bir insan nasil gecemez haddimi astigimi dusunuyorum Allah akil fikir vermis nasil gecemiyorum diye sitemim kendime bu hayatimin her evresinde devam ediyor isim cok yolunda iyisin diyorlar isim bitiyor kapaniyor ailen cok iyi deseler yakinlarimi aniden kaybediyorum ani bir hastalikla su an sifirdayim hersey yolunda cunku kaybedecek hicbirseyim yok kimse birsey demiyor ben kendimde sorun ariyorum gizlu tutsam olmuyor tutmasam yine olmuyor vardir bir hikmet

Allah razi olsun kiymetli Sami hocam sizden sagolsun sitemizden yardimci oluyorlar baktilar ve cok fazla nazar oldugu soylenildi bu kadar ciddiye almamistim nazari hayatim bu kadar degistireemez dedim 1 yilda babami isimi hayvanlarimi herseyimi kaybettim hemde haftasi haftasina rahmetli babam tasi siksa suyu cikar diyorlardi hep adam saglam gitti teshis bile tam koyulmadan öldü doktor sasirdi hayvanlarin cok iyi dediler her hafta birisi hasta oldu hepsi bitti bir yasli annem var aile kuracaktim 3 günüm kalmisti dugunume cok iyi anlasiyorsunuz derlerdi hep aniden bitti kaderi geccecek birsey olsaydi nazardi sozu gozumde canlandi kiymetli hocam nazardan olabilir diyorum artik

Rosenthal deneyini 1960’lı yıllarda Robert Rosenthal ve Lenore Jacobson, California’da 18 öğretmen ve 650 öğrenci üzerinde gerçekleştiriyorlar. Deneyin içeriği şöyle, deney ekibi birçok öğrenciye gizli bir şekilde IQ testi uyguluyor. Bu IQ testinin sonuçları ne öğrencilere ne de öğretmenlere açıklanıyor, sonuçları sadece deneyin uygulayıcıları biliyor. Test uygulanan çocuklardan ortalama sonuçlar alan 650 çocuk seçiliyor. Bu çocuklardan rastgele seçilen bir kısmının öğretmenlerine, çocukların üstün zekâlı oldukları söyleniyor, diğerlerinin öğretmenlerineyse hiçbir şey söylenmiyor. Öğretmenlere bu bilgi verildikten yaklaşık bir yıl sonra çocuklara tekrar bir test uygulanıyor. Tahmin edin ne oluyor? Üstün oldukları söylenen ama aslında diğerlerinden hiçbir farkı olmayan çocuklar bu son testte gerçekten de diğer çocuklardan çok daha iyi sonuçlar alıyorlar. Bu deneyin sonucunda öğrendiklerimiz, insanların gelişimine ve davranışlarına dair birçok açıdan önemli farkındalıklar kazandırıyor bize. Yolun başında birbirinden farkı olmayan çocuklar, ne oldu da yıl sonunda önemli derecede farklılaştı? İşte burada psikoloji biliminin bize söylediği şeyler şunlar: Burada bütün süreci ve sonucu belirleyen en kritik rol öğretmenlere verilen bilgi aslında. Öğretmenlerin bir kısmı, öğrencilerinin özel olduğuna dair bir bilgi alırken, diğer öğretmenlere bir şey söylenmiyor. Öğrencilerinin üstün zekâlı olduğunu zanneden öğretmenlerin davranışlarında önemli değişiklikler oluyor. Öğrencilerine daha fazla zaman ayırıyor, onlar bir konuyu anlamadıklarında tekrar tekrar anlatmaktan usanmıyorlar ve onlara birer dâhiymiş gibi davranıyorlar. Sınıfta biraz yaramazlık ve şamata çıkınca belki de içlerinden, “Bunlar zeki çocuklar, bu kadar hareketlilik normal,” deyip, kahvelerini yudumlarken şefkatle gülümsüyorlar. Peki, öğretmenlerine bir şey söylenmeyen diğer sınıflarda neler oluyor? Öğretmenler bıkkın, öğrencilerden soğumuş durumda. Çocuklar bir şeyi anlamadıklarında yeniden anlatmak zor geliyor, çünkü nasılsa tekrar anlattıklarında da anlamayacaklar; sınıftaki bir düzensizlikte aşırı tepki verebiliyor, “Zaten bunlar ileride bir yerlere gelmez, bari toplum düzenini öğrensinler,” diye sert ve empatiden uzak bir yaklaşım sergiliyorlar. Çocuklara ümitsizlikle yaklaştıkları için, onlara özel zaman ayırmıyorlar. Burada öğretmenler hepimizi temsil ediyor aslında. Hepimizin hem kendimize, hem de diğer insanlara dair ön kabulleri var ve ona göre davranıyoruz. İşin ilginç yönü şu, öğretmenler çocuklardan ne bekliyorsa, çocuklar mucizevi olmamakla birlikte öğretmenlerin beklentilerine göre performans gösteriyorlar. Bir ilişki düşünelim, eşlerden birisi her zaman diğerini kıskanıyor ya da haksız yere suçluyor. Bu suçlamanın içeriği her ne olursa olsun, karşı ilk başta öyle olmadığını anlatmaya çalışacaktır, belki jestler yapacaktır. Bu durum bir süre böyle devam edecektir. Ancak sonrasında karşı taraf her ne yaparsa yapsın partnerinin kendine yönelik inancını değiştiremediğini fark eder ve zaman içinde çabalamayı bırakır. Haliyle kendisini suçlayan partner haklı çıkar. “Ben zaten senin nasıl biri olduğunu biliyordum,” bile diyebilir. Peki, kişi başından beri böyle miydi yoksa her zaman ve adil olmayan şekilde suçlandığı için mi o insana dönüştü? Eşi tarafından ne olursa olsun kıskanılan ve aldatmayla suçlanan kişilerin günün birinde eşini aldattığına, sorumsuzlukla suçlananlarınsa tamamen umursamaz bir insana dönüştüklerine sıklıkla şahit olunmuştur.

İkili münasebetlerde , insanlar emek verip elde ettikleri şeylere değer verirler ve kendileri olabilen, sınır koyabilen insanları daha çok severler. Bu arada yolun başında senin aşırı çaban karşı tarafın hoşuna gidiyor ya da karşı taraf bu durumdan rahatsız değilmiş gibi görünse de İfade etmeye çalıştığım gibi kendine rağmen çok yoğun bir çaba gösteriyorsan hiçbir zaman insanların önceliği olamayacaksın. Sanki ben çabalayınca oluyormuş gibi geliyor lakin aslında vaziyet pek öyle değil. Seni seven sevecek; sen kilolu da olsan, kötü alışkanlıkların da olsa, hiç çaba harcamasan da... Kimisi de sen elinden gelen her şeyi yapmana rağmen bir türlü seni sevemeyecek. Böyle bir durumda kendini akışa bırakmak en iyisi; elbette sevdiğini göster ama sevgi dilenme. İnsanlar için fedakârlıklar yap ama bunu kendine rağmen yapma. İlla herkesin senin kadar emek vermesi gerekmez ama hiç emek vermeyene sen de emeğini sunma.

Öncelikle bu güzel yorumunuz icin cok tesekkur ederim kiymetli buyugum kesinlikle haklisiniz en once kendimize deger vermeliyiz hata benim kendimde oluyor ben farkediyorum kendim icin birseyler Yapacagim

Yazacaklarim sahsi kanaatimdir ve yine sahsi tecrübeme dayanmaktadır.Asla ahkam kesmek değildir ki haddimi asmaktan hep korkarım.Bu hayatta hiçbir ilişkide, hatta kök ailemizle olan ilişkinizde bile % 50 - 50 esitlik ve adalet olmadığını cok üzülerek öğrenmiş bulunmaktayım.En ama en iyi ihtimal bile % 51 - 49.Fedakar olmak güzel ama önce kendine fedakar olmak lazım, herkesten önce kendi kul hakkına girmemek lazım.Hiç görmedim cok sevip karşılığında aynı değeri gören bir insanı.Mutlaka bir taraf hep daha özverili ve daha çok yıpranan.Yıllarca peşinizden koşup sizi bir şekilde ikna edenle, çocuğunuzla sizi başbaşa bırakıp gidende aynı kişi.Ben diyebilmek ne büyük meziyetmis, ben hiç yapamadım ...