Abdulaziz Debbâğ Hazretlerine, arif olmayan bir şeyhin zikir telkin etmesinin neden zararlı olduğu sorulduğunda şöyle cevap vermiştir: Allah’ın (c) isimlerinde onun nuru bulunmaktadır. Sen onu zikretmek istediğinde, o nurla zikredersen sana zara vermez. Şayet o nur şeytan tarafından perdelenirse sana zara verir. İşte arif şeyh mürîdine bir ismi zikir olarak telkin ettiğinde, kulun perdeli olduğu o nur ile birlikte telkin eder, mürîd de bu şekilde zikrettiğinde niyetine göre o zikirden istifade eder. Örneğin mürîdin niyeti dünyalık bir şeye kavuşmaksa ona nail olur, ahiretse ona da ulaşır veya marifetullahı elde etmekse onu kesbeder. Şayet zikri telkin eden şeyh, isimlerin nurundan perdeli ise yani seyri sülûkünü ikmal edip icazetli bir şeyh değilse, bu zikir, mürîdi helake sürükler. İmam- Rabbânî de nakıs şeyhin zikir telkininin de bulunması, talib için zararlı olduğunu ifade eder

H H Dağıstani, zikri, telkîn ve ta’lîm zikri olarak iki kısımda müteâlâ etmektedir.
Ona göre, telkîn zikri; talibe fayda veren, kalbten perdeleri gideren, karanlıkları, hayelleri ve şeytanın vesveselerini çıkarandır. Bu zikir, nisan yağmuruna benzemektedir. Ta’lîm zikri ise; kişiye, anne babası tarafından öğretilen zikirdir. Bu zikir, zakirin kalp ve ruhuna tesir etmez sadece dilde kalır.

Bu nedenle Ahmet Ziyauddîn Gümüşhânevî, “el-Mütemmimât” adlı eserinde, kendi kendine ilâhi isimleri zikretmek kişiye, tasfiye-yi kalp ve tezkiye-i nefsi kazandıramayacağını; ancak kâmil bir şeyhin telkin ettiği zikirden yukarıda zikredilen faydaları temin edebileceğini belirtmektedir.

Yine İmam Sühreverdî de, zikrin birtakım şartları olduğunu bunların da nasûh bir tövbe ve ehli tarafından telkin edilmesi olduğunu, bu iki şartın bulunmadığı zikirden istenilen fayda temin edilemeyeceğini ifade etmektedir. ...

Daha devamı var ama uzun yazıları okuyan az olur.

Mürşid, genel bir kavram olup irşad eden, doğru yolu gösteren, gafletten uyandıran, peygambere vâris olan, kılavuz ve rehber demektir. Bu yönden bakacak olursak, mürşid olmadan insanların hakikati idrak etmesi, her şeyin iç yüzünü çözmesi mümkün değildir. Bu hem maddi hem de manevi ilimlerde geçerli olan genel bir kuraldır.

Mesela, bir insan öğretmen olmadan fizik ve kimya derslerini kendi başına öğrenemez, bir salikte şeyh ve mürşid rehberliği olmadan manen tekemmül edip sırlara erişemez. Her alanın kendine özgü mürşitleri vardır. Manevi ve ahlaki değerler noktasından insanlığın en genel ve üstün mürşidi Kur’an-ı Kerim ve onun muallimi olan Peygamber Efendimiz (asv)'dir. Bu mürşidlerin ışığı ve rehberliği olmadan hakikate vasıl olunamaz.

Mürşidi sadece tasavvuf ve tarikat mesleği ile sınırlandırmak ve başka sahaların mürşidlerini yok saymak veya o kapsam içinde görmemek yanlış ve bağnazlık olur. Tasavvuf mesleği Asr-ı saadetten beş asır sonra ortaya çıkmış bir meslektir. İnsanlığın en hayırlı ve faziletli insanları ise ilk beş asırda yaşamış olan insanlardır. Sahabeler, tabiinler, tebe-i tabiinler bunlara en mükemmel örneklerdir. Bu mübarek zatların hepsi hakkı ile mürşid-i kamil idiler.

Demek hak ve hakikat hiçbir meslek ve meşrebin tekelinde değildir. Allah, her sahada ve alanda mürşitleri yetiştirir ve yetiştirmiştir. Hadis alanında mürşid nasıl İmam Buhari (ra) ise fıkıh sahasında İmam Azam, manevi sahada Abdulkadir Geylani ve hakeza. Üstad Hazretleri de bu asrın bir mürşid ve müceddidir.