Muhiydin ibni arabi Fususul hikemin sırları kitabının özeti ve açıklamalı olan çevri bi kitabı

kitabından sözü size borakıyorum

Ve burdaki Hz isa ve hz ademin Allah a benzemesi

Ayet olarak Allah ın rşi benzeri yoktur diye ayetler var bu görüş sapkın bi görüş değilmidir sizce?

Nerden biliyormuş Hz meryemin ihtilama benzer durumun olduğunu keşifle mi görmüş ibn arabi

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] abi siz okudunuzmu. Bu kitabı yazılanların sahihliği nedir veya yanlışmı anlıyorum okuduğumdan

Bilmiyorum kitabı hayrele gayretle okuyorum her peygambere yazılmış yszılar var dinde aşırıya gitmek mi oluyor bilmiyorum
Sapmış görüş olarak görüyorum ibni teyrmmiye Allah insan suretindedir diye bi sözü yüzünden çok eleştiri almış fakat araştırdıkça bakıyorum eski alimlerin sapkın görüşleri çok

1. si mübarek diyor ki benim kitaplarim avama haramdir, bizim ilmimizde olmayanlar benim kitaplariki okumasin diyor
2. kitap arapcadan türkceye çevrilirken bir çok kelime ve harf hatalari yapilmiş
hz. adem ve hz. isadan bahsedilen bölümde Allahin sureti degil Allahin nurundan bahsediliyor
hz. meryemle hz. Cebrailin karsilasmasinda bahsedilen ihtilam degil, hz. isanin hz, meryemin rahmine düşme aninda duydugu hissettiği duygudan bahsediyor
ve buyük evliya muhyidfin arabi ne diyorsa dogrudur, onun ilmine akil erdiremeyen bazi evliyalar onu kafirlikle sucladilar, bunun sebebi onu suclayan evliyalarin onun mertebmbesine ulaşamadiklarindandir
kendisinin dedigi gibi onun ilminde olmayan onun kitaplarini okumasin, okuyanlar ya onu kafirlikle suclar yada kendilerinin kafasi karisir

Hz. Mevlânâ sâliklerin sekrinin normal insanların sarhoşluğundan ayrıldığına şu beyitlerle işaret eder: “Şarap coşkunlukta bizim coşkunluğumuzun fakiridir. Felek dönüşünde bizim aklımızın fakiridir. Şarap bizden sarhoş oldu, biz ondan değil. Beden bizden var oldu, biz ondan değil” (Mevlânâ, Mesnevî, I, 176). Mevlânâ ayrıca Hallâc’ın ilahi aşk ve sarhoşlukla dilinden dökülen “Ene’l-Hak” cümlesi üzerinde de durur. Nitekim “‘Ene’l- Hak’ sözü Mansûr’un dilinde nurdu. ‘Enallah’ sözü Firavun’un ağzında yalan!” (Mevlânâ, Mesnevî, II, 305) beytinde sekr hâlinde Hallâc’ın dilinden dökülen “Ene’l-Hak!” ifadesinin firavunun ağzından çıkan “Ben sizin en yüce Rabbinizim!” sözüyle eşit tutulamayacağını belirtir.Tasavvuf tarihinde Hallâc, Ebû Saîd Ebü’l-Hayr, Aynu’l-Kudat Hemedânî, İbnü’l-Fârız, Bâyezîd-i Bistâmî, Zünnûn el-Mısrî şathiyeleri ile bilinen meşhur sûfîlerdir. Tasavvuf ehli şathiyeler karşısında farklı tutumlar sergilemişlerdir. Kuşeyrî gibi bir kısım sûfîler sekr mertebesinin doğal bir neticesi olarak gördükleri şathiyeler üzerinde konuşmamışlardır. Sûfîlerin bir kısmı şathiyeleri şer’î kaidelere muhalif olmayacak şekilde açıklama yoluna gitmişlerdir, Abdülkadir Geylânî ve Şehâbeddin es-Sühreverdî ve Gazzâlî bu sınıfta yer alan müelliflerdir. Hücvîrî gibi sûfîlerin bir kısmı da şathiyeleri nadir bir tasavvuf olayı görerek üzerinde durmayı uygun görmemiştir. Şathiye kavramı tarihte mutasavvıfları diğer İslâm âlimleri ile karşı karşıya getirmiş problematik konulardan biridir. Hanefî ve Şâfiî mezhebi sekr hâlindeki şatahatın velînin tekfirine sebep olamayacağı kanaatindedir. Bununla birlikte sûfîler bazı alimler tarafından sekr ve şatahatın kendilerini ittihad ve hulûle götürdüğü ithamlarına maruz kalmışlardır. Buna mukabil olarak mutasavvıf müellifler kaleme aldıkları eserlerde şatahat kavramını kendi özel şartları içinde değerlendirmeyi uygun görmüşler ve şatahatı hulûl ve ittihattan farklı olarak ilahi tecellinin sonucu olarak ele almayı tercih etmişlerdir.

Peki abi hz isa ve hz ademin. Allah a benzeme konusu


Kitaptan okuduğum çoğu şeyi anladımda. Bunlara akıl sır ermiyor. Kıdemi peygamberimizden düşük söylediklerinin kaçı doğru Allah kıyamet günü haber verecektir

Hallâc-ı Mansûr’un “Ene’l-Hak (Ben Hakk’ım)” ve Bâyezîd-i Bistâmî’ye ait olan “Subhânî mâ a’zâme şânî! (Kendimi tenzih ederim, şanım ne büyüktür!)” ve “Leyse fî cübbetî sivallah! (Cübbemin içinde Allah’tan başkası yoktur!)” ifadeleri tasavvuf literatürüne girmiş meşhur şathiyeler olarak bilinir. Sekr hâli seyr-ü sülûkün “seyr-i anillâh” (Allah’tan seyr) kısmında yaşanan bir hâldir. Mutasavvıflara göre sekr hâlindeki sûfî mazurdur. Söz konusu sözlerinden dolayı hesaba çekilmez, bununla birlikte bu istisnai hâller taklit edilemez, meşrulaştırılıp genelleştirilemez.Kuşeyrî tasavvufi şiirlerde içinde şarap, kadeh, saki ve mahmurluk ifadelerinin bulunduğu beyitlerle sekrin anlatıldığına dikkat çekerek “Meclis ehli kadehin dönmesinden, ben ise kadehi döndürenden sermest oldum” beytini örnek verir. Gazzâlî’ye göre şatahat fenâü’l-fenâ hâlinde sâlikten zuhur eder. Sâlik bu hâl içindeyken kendi varlığının şuurunda değildir. Mişkatü’l-envâr’ında konuyu detaylarıyla ele alan Gazzâlî sûfîlerin şatahatı hakkında şöyle demektedir: “Şatahat sâliklerin urûcunun (manevi yükseliş) neticesidir. Kimi evliyânın zevkî, kimi evliyânın irfanî olarak Hakk’ın tekliğini idrak ettikleri bu hâl içerisinde âriflerin kalbinde ne kendilerine ne de Allah’tan başkasına tahsis edebilecekleri bir yer kalmamıştır. Manevi bir sarhoşluk olarak tanımlanabilecek bu hâl içerisindeyken âriflerin kiminden ‘Ene’l-Hak (Ben Hakk’ım)’, kimilerinden ‘Subhâne mâ a’zâme şânî (Kendimi tenzih ederim, şanım ne kadar büyük!)’ ve bazılarından ‘Cübbemin altında Allah’tan başkası yok’ gibi cümleler dökülür. Kendilerine geldiklerinde yaşadıkları bu hâlin gerçek bir ittihat (birleşme) olmamakla birlikte ittihada benzer bir durum olduğunu bilirler. Bu durum aynaya bakan kişinin aradaki aynaya odaklanmaksızın kendisini aynadaki görüntüsü zannetmesine benzetilir. Ârîfin manevi sarhoşluğundan dolayı mecazen ittihada benzetilen bu hâlin lisân-ı hakîkatteki ifadesi ise tevhiddir” (Gazzâlî, Mişkatü’l-envâr, 46). Gazzâlî’nin şatahat konusunda yapmış olduğu tespit ve yaklaşımlar kendisinden sonra gelen müelliflerce de benimsenmiştir.

oradaki benzeme sifati benzeme degil, Allahin nurunun onlara yansimasi ...