Malın olmamasımı yoksa günahlarımızın çokluğumu veyat kibrimizmi sizce en büyük hastalık ne

Bence en büyük hastalık, halimizden şikayetçi olup, “bu hali değiştirmek için” hiçbir şey yapmamamızdır.
Hep kurban rolünde kalıp, o şikayete devam etmek.
Birisi gelsin sizi kurtarsın, akıl versin, haklısın desin, bizim adımıza karar alsın, sorumluluğumuzu üstlensin vs. vs. vs.
Biz problem çözmeyi bilmiyoruz.
İnsan olarak imtihandayız ve her hal bir ders.
Dersini ver, yeni sınava geç.

Bence İnsanlık tarihinin en büyük hastalığı, dünyaya neden gönderildiğinden gaflet içinde olma, varlığını borçlu olduğu Rabbi Rahim’ini tanımama ve varacağı en son menzil olan ahireti bilmeme hastalığıdır. İmandan nasipsiz insanlar
bu hastalık yüzünden şeytanlaşırken, imanı içinde duymuş insanlar ise tam anlamıyla iman edememenin ve Allah'ı tam anlamıyla bilememenin cezasını şirk, isyan, inkâr gibi kötü hasletlerle şeytanî musallat yaşayarak ve dünyalarını da
ahiretlerini de cehenneme çevirerek çekiyorlar...

«Ey âhiretini düşünen hasta! Hastalık, sabun gibi, günahların kirlerini yıkar, temizler. Hastalıklar keffâretüz zünub olduğu hadis-i sahihle sabittir.
Hem hadiste vardır ki, “Ermiş ağacı silkmekle nasıl meyveleri düşer; imanlı bir hastanın titremesi de öyle günahları silker.

Nefsimizi yenememek bence. Kibirde nefsden değil midir?

Kibir=Büyüklenme, kendini üstün görme
Tek başına bir kötülük içermez. Eylemsiz bir durumdur.
Nefs : kötü istekler diye bakarsak, bu da tek başına bir kötülük barındırmaz.
İnsan, yaradılış olarak varlığında iyi ve kötü diyebileceğimiz şeyler barındırır.
Bunları eyleme dökmediği sürece ve içindeki bu durumu “iyi” ye çevirmeye çalıştıkça sınavın içinde olur.
Benim bahsetmek istediğim, bir misafir olarak gelinen bu dünyada hayatın içinde varolmak.
Bir söz var. “Sınanmadığın bir günahın masumu sanmayasın kendini..”
der.
Konu oldukça geniş kavramlar içeriyor.
Sözümün özü, sağlam bir karakter, ahlak ve dürüstlük içermeyen bir insan İnançlı olsa ne olur, olmasa ne olur.
Bu donanımda olan bir insan kendi yaşamını etik bir şekilde şekillendirmek için çabalar. Cenab-ı Allah’ın insanı bu kadar güzel yaratmasının hikmeti bu çabadan kaynaklıdır.
diye düşünüyorum.

Kişinin kendi durumuna göre değişse gerek, bence şükürsüzlük heralde

Günahlar, hayat ebediyede daimî hastalıklardır bu hayat dünyeviyede dahi kalb, vicdan, ruh için mânevî hastalıklardır. Sen eğer sabredip şekvâ etmezsen, şu muvakkat bir hastalıkla daimî pek çok hastalıklardan kurtuluyorsun. Eğer günahları düşünmüyorsan, yahut âhireti bilmiyorsan veya Allah'ı tanımıyorsan, sende öyle dehşetli bir hastalık var ki, milyon defa sendeki bu küçük hastalıktan daha büyüktür; ondan feryad et. Çünkü, bütün dünyanın mevcudatıyla kalbin, ruhun ve
nefsin alâkadardır. Mütemadiyen firak ve zeval ile o alâkalar kesilip, sende hadsiz yaralar açılır. Bâhusus âhireti bilmediğin için, ölümü idamı ebedî tahayyül ettiğinden, adeta, güya yara bere içinde, dünya kadar hastalıklı bir vücudun var. İşte en
evvel, hadsiz yaralı ve hastalıklı bu büyük mânevî vücudun hadsiz hastalıklarına katî ilâç ve kati şifa verici bir tiryak olan iman ilâcını aramak ve itikadını düzeltmek gerektir ki, o ilâcı bulmakta en kısa yol, bu maddî hastalığın yırttığı gaflet perdesinin altında sana gösterdiği aczin ve zaafin penceresiyle, bir Kadir-i Zülcelâlin kudretini ve rahmetini tanımaktır.

Olaya mikro değil makro gözlük takıp bakacaksın.
Genelde herkesin yaptığı budur...

Ben,Ben,Ben,Ben,Ben,Ben,Ben,Ben,Ben........

Abicim bitane adam dedi ben Kur'ani Kerim'i okudum bitirdim şunu anladım dedi Allah-u zülcelal Kur'an'ı Kerim'de hiç ben dememis bı kerede olsa bile, hep biz demiş orda biz olmayı öğrendim dedi malesef kul nankör kul kibirli kul keyfi şehvete yakalanmış

kuranı bir kaç kere türkçe mealinden oku çoğu yerde ben anlamına gelen ayetlerde var biz de var...

"Ey İsrailoğulları! Size ihsan ettiğim nimetlerimi hatırlayın ve son peygambere iman edeceğinize dair bana verdiğiniz sözü yerine getirin ki, ben de size verdiğim sözü yerine getirip mükâfatınızı vereyim. Ve sadece benden korkun." (Bakara, 2/40-41)

"Kullarım sana, beni sorduğunda (söyle onlara): Ben çok yakınım. Bana dua ettiği vakit dua edenin dileğine karşılık veririm. O halde (kullarım da) benim davetime uysunlar ve bana inansınlar ki doğru yolu bulalar."(Bakara, 2/186)

"Bana dua edin, icabet edeyim." (Mü'minûn, 23/60)

"Ben cinleri ve insanları ancak Bana ibadet etsinler diye yarattım." (Zâriyat, 51/56)