Sizce Allah'ı sevmekle ondan korkmanın ölçüsü nasıl olmalıdır? 2'sinden biri ağır basarsa herhangi bir sorun yaratır mı?

Allah razı olsun çok yerinde bir soru. Benim de sık sık aklıma gelen bir mesele. Allah'tan korkmakla sevmek arasındaki meseleyi çözemiyorum ben de. Kafam karışıyor.

Tüm iyiliklerin temelinde Allah sevgisi vardır. İnsan; Allah’ı severse yaratılanları da, Yaradan’dan ötürü sever. Dünyada mutlu hayat, ahrette cennetin sonsuz nimetleri bu sevgi sayesinde elde edilir. Kul Allah’ı ne kadar severse, Allah’ta kulunu o kadar sever. Allah’ı sevmek bir aşktır. Mevlana; “Aşkı bu kadar güzel yaratan, kendisi kim bilir ne kadar güzeldir.” Diyor.

Allah’ı sevmek O’nu tanımakla olur. Sevgi bilginin meyvesidir. Allah’ı tanımayan, bilmeyen O’nu sevemez. Allah sevgisi, O’nun yüceliğini, nimetlerini, kudretini, azametini, merhametini… tefekkür etme neticesinde kişinin kalbinde tezahür eden çok özel duygudur.

Allah’ı sevebilmek için ne yapmalı?. İşte Davut (as) bize yol gösteriyor. Allah sevgisine ulaşabilmek için şöyle dua ediyor. “Ey Allah’ım bana senin sevgini, seni sevenleri sevmeyi, senin sevgine ulaştıracak ameller yapmayı dilerim. Allah’ım senin sevgini nefsimden, çoluk çocuğumdan ve soğuk sudan daha sevgili kıl.”

Cenab-ı Hak Kur’an’da “İman edenler en çok Allah’ı severler.” (Bakara:165), “Allah dost olarak yeter. Allah yardımcı olarak yeter.” (Nisa:45) buyuruyor.

Bir insan ibadetlerini ya cennet ümidi, ya da cehennem korkusuyla yapar. Oysa bu işin en makbulü ve zirvesi ne cenneti umarak, ne de cehennemden korkulduğu içindir. Allah ibadet edilmeye layık olduğu için olmasıdır.

Rabia Adeviyye (r.ah): “Ey Allah’ım! ben cehennemden korktuğum için sana ibadet ediyorsam, var beni cehennemine koy!, Eğer senin cennetine girmek için sana ibadet ediyorsam var beni cennetine kabul etme!. Ya Rab! ben seni çok seviyorum. Sen ibadet edilmeye layık olduğun için sana ibadet ediyorum!.” Diyerek bu işte zirveyi yakalayan güzel insanlardan biridir.

Allah korkusu da, O’na duyulan sevginin ve saygının ürünüdür. Bu duygu sayesinde kişi, Allah’a karşı gelmekten, O’na isyan etmekten, haksızlık etmekten uzak durur. İnsan korktuğu varlıklardan uzaklaşmaya çalışır, ama Allah korkusu insanı Allah’a yaklaştırır.

Kur’an-ı Kerim’de: “Kullarımdan ancak ilim sahipleri gereği gibi Allah’tan korkarlar.”

(Fatır:28) buyruluyor. Demek ki Allah’tan korkmak içinde ilim sahibi olmak gerek. Cahiller O’ndan korkmaz. Cahil cesur olur. Peygamberimiz (as) “Siz benim bildiklerimi bilseniz çok ağlar, az gülerdiniz.” (Buhari) ve “Hikmetin başı Allah Korkusundandır.” (Keşfulhafa) Buyuruyor. M. Akif şiirinde:

“Ne irfandır veren ahlaka yükseklik ne vicdandır,

Fazilet hissi insanlarda Allah korkusun-dandır.

Yüreklerden çekilmiş farz edilsin havfi Yezdan’ın (Allah korkusunun)

Ne irfanın kalır tesiri kat’iyyen ne vicdanın.” Diyor.

Allah’ı güzel isimleri ve sıfatları sayesinde tanıyoruz dedik. Cemal (Merhametli, güzel yüzlü) tarafını seviyoruz, Celal (Öfke) tarafından korkuyoruz. Settar (günahları örtücü) isminden ümit varız. El Kahhar (Kahredici) isminden çekiniyoruz. El Afüvv (Çok Affedici) ismi bizi ümitlendiriyor. El Müntakim (intikam alıcı) ismi bizi kontrollü hareket etmeye sevk ediyor. El Muizz (İzzet ve şeref sahibi yapan) isminden itibar nimetini biliyoruz. El Muzill (zelil eden alçaltan, hakir eden) isminin muhatabı olmamak için attığımız adıma, konuştuğumuz söze dikkat ediyoruz.

Hülasa; Allah’ı seven Allah’tan korkar, Allah’tan korkan Allah’ı sever.

Kork Allah’tan korkmayandan.!