Bir insanın içinden ciddi anlamda hiçbir şey yapma,hiçbir şeye ilgi duyma,kimseyle konuşma arzusu uyanmaması neyin belirtisidir?

Ruhsal çöküntü, depresyon... Bu belirtileri olan bir kişinin acil psikiyatriye gözükmesi gerek. Mazallah sonu kendine zarar vermeye döner, ki çok geçmez dönecektir.

Bunun bir adı var... anhedoni.

Geçmiyor. Geçirdiğini söyleyenler duydum ama çözümü bize uymuyor...

Dopamin serotonin reseptörlerini vs bozan şeyler kullanılmışsa daha inatçı bir durum.

ama konu açıldı madem söylim.. insanlar bunu 6-8 ay ,1 yıllık etçille (carnivore beslenmeyle) atlatıyor hallediyor. 1 yıllık et bütçesi bulursam en son ona bir şans vercem.. Bende bundan var...

ÇOK düşünme iyi değil yasadiklarini unutmak istiyosan bol bol oku bela oku dua oku roman oku tabela oku

Uykudan uyanma vaktinin geldiğinin belirtisidir

TüKeNmiŞLiK..ÖNCeSiNde yoRguNLuK VaRdı. TükeNmiŞLiK SeNdRomu buNLaRı hiSSetiRiR..
1 DöNem beNde buNLaRdaN geÇtim.YoRguNdum.SoNRa TüKeNdiydim.Ama AtLattım.ÖnCe RuHumu SoNRa KeNdimi iyiLeŞtiRdim.Bu Hayatta HeRŞey geÇiCi..ÇoK faZLa ÜZüLüp KeNdimiZi yıpRatmaya geReK yoK. ÜZgüN 1 RuH İNSaNı biR miKRoptaN daHa HıZLı ÖLdüRebiLiR..
KimSe SiZi KuRtamaZ; İNSaN KeNdi KeNdiNi KuRtaRıR..UmaRım SiZ de tabi eğer SiZ bu duRum da İSeNiZ biR aN ÖNCe RuhuNuZu İyiLeŞtiRmeye baKıN.SeVdiğiNiZ hobiLeRe yeLteNiN.Kitap OKuyuN..Çay demLeyiN..Dua ediN YapabiLiyoRSaNıZ NamaZ KıLıN.BuNLaR RuHuN gıdaSıdıR..Hatta ÇoCuK SeViN,SeViNdiRiN.

Ne biLeyim baSit yaşayıN ama CömertÇe SeViN.
HeRŞeyiN düZeLeCeğiNi SiZ yaŞayaRaK göReCeKSiNiZ.

Kendini tanıması.ve bazı kararlar almak vaktidir.çevrendeki gereksizleri hayatından çıkar.ve bir dahada sana zarar vermelerine izin verme

Pilan puroğram disiplinli bir hayat tarzının eve kapanması ve düzensiz uyku beslenme öyün düzensizliğiyle başlayan bir süreç önce bağa şıklık sistemini çökertiyor sonrası koça bir boşlık

Cok kirilmissindir.. depresyondasindir.. yorulmusundur.. bu böyle uzar gider

Bir insan artık yaşamdan zevk almıyorsa ve önceden uğruna yaşayabilecek değerleri artık yeterli bulamayıp değer verdiği bir takım objeler değerini bir insan için yitirdiyse insan ne yapmalı? Baudelaire'nin de dediği gibi "Aşka, dürüstlük katılan saçmalık" insanın yaşadığı toplumda misyon olarak benimsenmişse ve insan bunun için aşık olduğu kişiye toplum baskısından açılamıyorsa, sürekli olarak bir korku, toplumun etkisiyle reddedilme korkusu yaşıyorsa bu yaşamı artık değerli bulamayan bir insan için yaşamının son demleri olabilir mi? İnsan anlam yüklediği ve değer verdiği objelere ulaşamıyorsa ya da bu imkansız gibi bir durumsa bu insan ne yapmalı?