Bir erkek kardeşim var babam öldüğünde o 10 yaşında idi.
Annem çok egosunu sisirtti. Dışarıdaki arkadaşları ile sıkı dostluklar kurmasına izin vermedi.her şeyi ile ilgilendi kendisinin tek başına konuşması gereken kimseler ile annem konuştu. Annemin cesaretlendirmesi yada avutmasi ile tatmin olmamaya başladı.
Ortaokula kadar kardeşimdi diyebilirim bebekliğinden beri beraber buyuttuk.annem onun yanında sürekli beni azarladığı için kıskanç kinci olduğu için kardeşimin bana hiç saygısı yok.annem ne dese hep kötü davranıyor.ameliyat oldum hicbir manevi desteği olmadı.annem kızımı büyütüyor ve ben işte çalışıyorum.annemi hep yanına çağırıyor.bizle beraber hiç sofraya oturmuyor.kizimi hiç ona emanet edemedik bakmaz diye.kisa süre dahi olsa.(Annemin kör topal psikolojisini de bozuyor)
Fakat annem vazgeçmiyor hala onu poh pohluyor.hala onun üstesinden gelmesi gereken şeylere o koşuyor.hala avutuyor.kardesmde hala onu yanına çağırmaya çalışıyor.ke dince benden koparmaya uğraşıyor.kizimin bakımı olmasa annem isterse otursun hep onla.
En son psikolojik rahatsızlıktan hastaneye yattı.10gun hastanede kaldı.
.şimdi bu ilahi adaletmidir?
Bu anlattigimda annem yaptıklarından hala vazgeçmiyor.kardesim tedavi olsa da huyu aynı olduğunu düşünüyorum.ana oğul bir kısır dongudeler.kardesim zaten hazırda bir kelime diyeyimde kavga etsek diye bakıyor.annemi uyarıyorum beni suçluyor.

بِسْــــــــــــــــــــــمِ ﷲِالرَّحْمٰنِ الرَّحِيم

Hiç bir şey tesadüf değildir.