Acımadım! Bir kez gözlerime bakabilseydim, bir kez yanıbaşında otursaydım gönlümün, yapmazdım. Ama yaptım!

Nefes nefese nallarından kıvılcımlar saçarak koşan atlar gibi tozu dumana katarak uzaklaştım kendimden. Mesafeler ardımda kaldıkça yaşlar yıllar biriktirdim alnımda çizgi çizgi. Zamanı öğütüp durdum avuçlarımda, unufak edip savurdum yönsüz ayak izlerimin üzerine. Yolumu izimi kaybettirdim.

Kıpırdamaz vazgeçilemez kararlara dönüştü her kararsızlık ve şimdi göz gözü görmez bir karanlık. Aydınlıksa da gözümü kapayıp, kulağımı tıkayıp geçtim içinden. Farkındaydım! Biliyordum! Göz göre göre yaptım! Şahidim!

Âdiyat okudum kaç sızıyı yüklenerek ve ağladım. Ağlamak mı bu, yoksa aldatmak mı, riyâkarlık mı bilemedim. Okudukça suçladım ve aradım kendimi. Sonra bulmak, avuçlarımda karıncalanan uyuşup duran bir tövbekarlıktan öteye gidemedi...

Araya hep bir umut kırıntısı girdi yine de, düş budaklarına tutundum uçurumlarda, buğday sarısına bulandı parmaklarım bereketle, gün ağarıp durdu saçlarımla birlikte her sabah bıkmadan usanmadan. Ama aklımda, nefes nefese koşan atlar ve aklımda nankörlüğü insanın...

Bir oyuk içimde, içinde Âdiyat'dan bir âyet, tıpkı kayayı oyan bir filiz gibi;

"Ve insanların kalplerinde (gizli) olan her şey ortaya döküldüğünde..."