Bir genç vardı. Derdi İslam'dı. İslam'la yatıp İslam'la kalkıyordu. Sorular soruyor, cevaplar arıyordu. İslam'a her şeyini adamış gözüküyordu. İslam ümmetini şikayet ediyordu. Mitingten mitinge koşuyordu. İslam ülkelerinin yöneticilerine kızgındı. Kızgınlığını ağır ifadelerle dile getiriyordu...

Ama bu genç evinde yatağını toplamıyordu. Anne babası camiye gelip oğullarını şikayet ediyordu. Sabah namazına çoğu zaman kalkmıyordu. Geceleri arkadaşlarıyla dolaşıyor, geç olunca uyumak için eve geliyordu. Öğlene kadar yatıyor, sonra kahvaltı yapıp evden çıkıyordu. Çalışmıyordu. Annesinden babasından zorla para alıyordu. Abisi de aynı şeyleri diyordu.

Ablasını dövüyor, kardeşlerine bağırıp çağırıyordu. Ama cihat etmeyi özlüyordu...

Değerli genç kardeşim! Cihadın evde başlıyor. Anne babanla iyi geçinmezsen zalimlerle mücadele edemezsin. Bugün yatağını toplamaz, sofranı kaldırmazsan yarın cihat ilan edildiğinde cihada çıkmazsın. Düzenli bir şekilde namaza kalkmaz, erken yatıp erken uyanmazsan cihada geç kalırsın!

Mitingten mitinge koşman tebrik ve takdir edilecek bir şey. Ama önce annenin babanın market, pazar siparişlerini tamamla!

Zalimlerle hesaplaşmak istiyorsan abla ve kardeşlerine şiddet uygulamayı bırakman lazım! Kayıp çorabının tekini bulamadığı için kardeşini dövenden mücahit olmaz!

Belki de şeytan seni ahlaksız bir mücahid etmek için kandırmıştır. İslam’ın böyle bir mücahide ihtiyacı var mıdır? Hiçbir Müslümanla geçinemeyen mücahidden ne olur?

Sözlerimi sakın yanlış anlama! Şahsi işlerini beceremeyen kişiden mücahit olmaz! Her şeyi dağınık mücahit olmaz. Mücahit, elinde silahla kurşun sıkan değildir. Mücahit, muvahhid, abid ve ahlaklı kişidir. Sen mücahid mi olmak istiyorsun yoksa eline silah alıp zalimlere kurşun sıkan paralı asker misali savaşçı mı olmak istiyorsun?