“İşsizin biri, temizlik işleri için bir yazılım şirketine başvurur. İnsan Kaynakları yetkilisi bir ön görüşmenin ardından başvuran kişiyi test (yeri temizlemek) eder ve “İşe alındın, e-mail adresini ver, sana başvuru formunu göndereyim. Aynı zamanda, işe başlamak için geleceğin günü bildiririm.” der. Adam çaresiz, bilgisayarının, dolayısıyla e-mail adresinin olmadığını söyler. İnsan Kaynakları yetkilisi onun adına üzgün olduklarını, fakat e-mail hesabı yoksa, kendisinin de varolmadığını ve kendisi de olmadığı için işe alınamayacağını söylerler. Adam umutsuzca, ne yapacağını bilmeden düşünürken birden aklına bir şey gelir, cebinde sadece on dolar ile çıkar ve bir markete girerek on kiloluk bir kasa domates alır. Kapı kapı dolaşarak, iki saat içerisinde sermayesini ikiye katlar. İşlemi birkaç kez daha tekrar eder ve aksam eve döndüğünde 60 $’i vardır. Ve bu şekilde yaşayabileceğini anlar, her sabah erkenden evinden çıkar ve akşam geç saatlere kadar çalışır ve her gün parasını üçe, dörde katlar. Az bir zaman sonra, bir el arabası alır, bunu bir kamyonla değiştirir ve bir süre sonra artık, birçok araçtan oluşan bir nakliye şirketi sahibidir. Aradan beş sene geçer, adamımız ülkesinin en büyük gıda nakliye şirketlerinden birinin sahibidir. Artık ailesini ve geleceğini düşünmektedir ve hayat sigortası yaptırmaya karar verir. Bir sigorta şirketini arar, kendine uygun bir plan seçer ve konuşma biterken sigortacı teklifi gönderebilmek için adamın e-mail adresini ister. Adam e-mail adresinin olmadığını söyler. “Şaşırtıcı.” der sigortacı, “E-mail adresiniz yok ve bu hanedanlığı kurabildiniz, düşünün, ya bir de e-mail adresiniz olsaydı...” Adam düşünür ve şu cevabı verir: “Yazılım şirketinde temizlikçi olurdum!”