"Birbirine düşkün olan karı-kocalardan biri vefat edince diğeri uzun süre kalamıyor" diye anlattı, peşpeşe önce babasını sonra annesini kaybetmiş bir arkadaşım. Babasının vefatından sonra yalnız kalınca, alzaymır hastası olan annesinin halinden bahsetti biraz. Vefat edene kadar yatıp kalkıp, "babanız şu filmi, şu türküyü, şu yemeği çok severdi, şu mevsimin gelmesini istemezdi, şu vakitte şunu yapardı" diye sayıklayıp durmuş.

Birbirine düşkün iki insanın ecellerinin de birbirini sürüklüyor olma ihtimalini düşünüyorum şimdi...

Efendimiz'in ﷺ vefatından sonra beş buçuk ay ancak yaşayabilen kızı Hz. Fatıma geliyor aklıma. Birbirini çok seven, birbirine çok düşkün insanların ömürleri de ecelleri de içiçe mi geçiyor acaba? Öylesine garip bir his ki bu!..

Bir yandan da bakımsız olduğu bahanesiyle eşini hastanelik edip ölümüne sebep olan karanlık ruhlu bir adamdan bahsediyor ajanslar. Herşeyden bu kadar çok haberimizin olmadığı zamanlarda insanlara olan güvenimiz daha fazlaydı sanki ve birbirimize olan saygımız da. Şimdi herşey tiksinti veriyor...

Güzel cümleler ve güzel insanlar tutuyor neyse ki ellerimizden. Neyse ki biri göçüp gidince bu âlemden, solunca açan bütün çiçekleri, diğeri dayanamayacak, çok duramayacak, solup gidecek kalpler var aramızda. Sevmek hâlâ var!

Yoksa bu dünya, cazibesine kapılana çok gaddar, çok mekkar!

Eşler ya da birbirine sevgiyle tutunan insanlardan biri gidince diğeri hayata karşı dayanağını, asılma nedenini kaybediyor sanki.

Nasıl ki kök olmayınca heyelan oluyorsa, hayata bağlayacak bir şey kalmayınca insan da kayıp gidiyor bu âlemden.

Tanıdığım bir yaşlı kadın vardı. Ondan daha da yaşlı kayınvalidesi.

Ana - kız gibiydiler. Yıllar bu iki kadını birbirine kenetlemisti sanki.

Gelin hasta oldu. Birkaç yıl yatalak kaldı. Bakımını kayınvalidesi yaptı.

Gelin vefat etti. Bir ay sonra da kayınvalide...

İnsan, insanın hem derdi hem de dermanı.

Hem dostu hem de düşmanı.

Kiminin yaslandığı duvar kiminin tutunduğu dal...

Önce giden ayağını mı sürtüyor ne..?!

Durmasın zaten gitsin peşisira sevdicekler!...

Birde birbirinden nefret ederek evliliklerini önceleri çocukları için,sonraları gidecek yeri ve mecali olmadığı için mecburen sürdüren çiftler var,bilmem çift demek ne kadar doğru?
İnsan birbirine eş,yoldaş oluyorsa çift olabiliyor ancak,bir kadın her şeyi unutuyor da ihaneti asla!
Kayınvalidem eşini çok sever fakat capkinligindan dolayı bir o kadarda nefret ederdi..
İhtiyarlayipta bir birlerine muhtaç kalınca k.valademin nefreti daha da katlandı.
Olsede kurtulsam diyerek geçirdi günlerini hep..
Eşi ise 85 yaşına kadar yaşadi..Onun olmemesi kayınvalidemin sinirlerini ve dengesini bozdu,affedemedi onu bir türlü..
Eşi 85 yaşında vefat edince kayınvalideme bir ay içerisinde alzaymir teşhisi kondu ve hızla ilerledi hastalığı,başlarda sevgisini,sonlarda nefretini çok uçlarda yaşadı.Simdilerde hatırladığı herşey yarım.yamalak..
Ömrünü hayırla tamamlamak büyük çaba istiyor vesselam.