Erkeklerin kalpleri katılaştıkça, gözyaşları kurudukça, duasız ve kıblesiz kaldıkça daha da büyüyor yaralar, daha da çok inciniyor kadınlar, daha da çok savruluyor çocuklar.

Efendimiz'inﷺ, torunu Hz. Hasan'ı şefkatle öptüğünü görünce, "benim on çocuğum var hiç birini öpmem" diyen adamın hâli geliyor aklıma...

Kalplerimiz katılaştı, hatta taştan daha da sert şimdilerde. Göz pınarlarımız kurudu, en son ne zaman bir damla yaş akıttık hatırlamıyoruz. Ama ağrıyla değil acıyla değil, ıpıslak rahmetle...

Ağlarsak, kalbimiz yumuşarsa, kırıp dökmeden konuşmaya başlarsak modern çağın bize yaptığı makyajlar bozulur, guaj renkleri akar, kalbimiz görünür diye, aciz ve güçsüz zannederler diye, "el ne der" diye ödümüz kopuyor...

Kalbimizi yumuşatacak, gözlerimizdeki donukluktan bizi kurtaracak bir çâreye muhtacız.

Çok muhtacız!

Erkeği yetiştiren, onun ruhunun olduğunu unuttu sanki. "Kadın gibi gülme!" derken hem kendi cinsine hakaret etti hem erkeğe gülmekten men etti.

"Erkek adam ağlamaz" diye onun gözyaşlarını kuruttu.

Maksadı erkeği daha güçlü kılmak mıydı, yoksa bir başka kadına veya çocuğa şefkat duymasını kısıtlamak mı?!

Oysa erkek de yerine göre pamuk kalpli yerine göre aslan yürekli olabilir.

Allah Teâlâ bütün bu hassaları onda da var etmiş.

Sert görünüşlü, tok sesli nice erkeğin içinde narin bir çocuk var.

Büyümemiş, bir ağaç kovuğunda gizli kalmış gibi.

Ağladığını saklayan,
Uyurken çocuğunu öpüp koklayan...

Arş'ın gölgesinde ! Has'ı yiğitler
Okulda okunmaz ! Topal binitler
Geç değil, bugün var ! Demde ilimler
Adem olduk, İnsan ! Derler irfan'a !...
*
Slm ve dûa ile