Apartman duvarlarında yankılanır çocuk sesleri, neşeler boyası solmuş duvarlarda karmaşaya dönüşür. Birbirinin kopyası oyun parklarından bıkar çocuklar, çiçeklikteki toprağı avuçlayıp kentten uzak hayaller kurarlar inadına. Civataları sökülmüş paslı salıncaklar, kırık kaydıraklar kazınır anılara, coşkusu yarına yetmeyen bir tutam çocukluk kalır ellerinde...

Kent sakinleri lanet okurlar şehre her fırsatta, bıktıkça daha çok bıkarlar. En çok da yağmurlar yağınca, logarlar taşınca, sular araba egzozlarına kadar yükselince...

Kabullenilmiş kölelik barınakları apartmanlar. Kim hangi eve, hangi eşyaya, hangi arabaya kaça satılmış, kayıtlıdır bankalarda. Efendiler bellidir. Sayfalar dolusu imzalar ve kredi onayları çakılı alınlarımızda...

Her sabah doğan güneşe kafa tutar beton silüetler. Günün doğuşunu geciktirir şehir giriş katlarda, İzbeler saklanırlar olabildiğince aydınlıktan...

Kanalizasyon boruları, su hatları, elektrik doğalgaz tesisatları, tv internet kabloları, çanak atenler; kentin iskeletidir âdeta ve bağırsakları...

İnsan'ı çekip alınca bu keşmekeşten geriye ne kalır? İnsan peki, kaç kişi kaldı ve nerede?

İnsanı duymak ne kadar da zorlaştı bu gürültülerin arasında! İnsan'ı bulmak ne kadar da zorlaştı bu sızıp kalan yığınların arasında...

İnsan kayıp!

Çığlık çığlığa insan'a seslenir minareler. Hüzünlü bir makamı besteler durur ezanlar. Hasretin ateşini tutuşturur sâlâlar... Her geçen gün çoğalan bu ölümler, bu telaşlı sevkiyat, kime ne söyler, kim ne duyar bilinmez! Suskun bir muammadır yarınlar, bekler de beklerler!..

Ey insan! Neredeysen göster artık kendini, çık ortaya, yak ışıkları, bir işaret göster!
Şahit ol çağın pis kursağında gevelediklerine ve kus, payına düşmüş necasetleri!..

İnsanı, boğazını sıkan insansızlıktan yine bir başka insan kurtaracak.

Nüfus arttıkça, insanlık azalıyor sanki.

Ama bir yerlerde insan eli olmalı.
Gönülden gelen sese tercüman olan insan dili olmalı...

Kaç lisan bilse de önce "insanca"yı öğrenip konuşmalı, "insan" olmalı bu iki ayaklı canlılar.

Halife olduğunu hatırlamalı,
Yaratanın hatrını kırmamalı...

Hayatın dev mikser kazanında, un-ufak olup savrulmamalı...

Farkına varmalı; neden ve nereden geldiğinin...

Ve hatta gideceği yerin..!

Zor .dönem.şehir hayatı. Kargaşa CAHALET. Baskılar ,.
Aptallaştıran koşuşturmalar.
Bizi bizden aldı.

En uyanık bile sersem gibi.
Ahirzaman. Boşuna denmesi.
zor zamanın zorda kalmış evladlarıyız.
Rabbim bizlere yardım eylesin. .
Halimiz perişan gerçekten ..

O zamanlar gökyüzü biçilmiş buğday kokardı Çiğnenmiş üzüm, mısır püskülü, bostan yaprağı Toprak kokardı insan emeğiyle yoğrulmuş. Rüzgâr serin sesli konuğuydu evlerin
Bulutlardan ağaçlardan saçlardan süzülen
Bir dirim duygusuyla doldururdu odaları
Yağmur ikinci adıydı akşamların
Günün yorgunluğu üzerine dökülen
Bir düş inceliğinde akardı sular arklarda
Dilde uzaklık türküleri tutuşturarak.
İnsanlar bir soru imi gibi girip çıkarlardı
Geçimin dar kapılarından
Alın teri umut ve kaygıdan örülü
Mutluluk toprağın ve güneşin eline bakardı.

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] çok güzel yazmissin bacim o anlara işinlandim sanki Ah bu teknoji mahfetti bizide herkeside Allah tüm kullarinin bilincini acsin modern kölelikten kurtarsin


Hepinizin emegine sağlik vesselam