Değersiz hissediyorsun!

Çünkü herkes bir şekilde en çok kendini seviyor ve en çok yine kendine kaçıyor.

Yakınında kim varsa, sana doğru uzanan bütün duygularını geri çekiyor olmadık zamanda, uzaklaşıyor ve sen yine kendinle başbaşa kalıyorsun.

Tam da yolun ortasındayım sanıyorsun, yorulduğuna değiyor sanıyorsun, yolun sonunda olduğunu bilemiyorsun. Kıymetsiz bir eşya gibi umursanmayan bir yalnızlığa terkediliyorsun içinin tozlu odalarında. Bir el uzatan dokunan olmuyor kâkülünde biriken hüzünlere...

Değersiz hissedişlerin dayanılmaz bir hal alıyor bazen. Bakışlarınla, yüzüne astığın ömürlük beklentilerle, iki büklüm duruşunla anlatmaya çalıştıklarını anlayan da yok, yok işte...

Varken yok oluyor, akşamın alacasına saklanıyorlar. Yanında yokken mutlu oluyorlar. Gündüz nasıl elini eteğini çekiyorsa eşyanın üzerinden, senin de gecen başlıyor her sabah. Budakları batan bir kütüğü sırtlanmaktan farksız hale geliyor hayat. Bu çok ağır, bu çok acı... Yaslandığın bir taş da olsa çürüyor, yolunu gözlediğin dönmüyor, dönen hep geç kalıyor...

Vazgeçiyorsun, değer biçilmeyi beklemekten vazgeçiyorsun, sevilmeyi beklemekten vazgeçiyorsun. Yanağına dokunan gözyaşlarına sarılıp uyumaktan, düşlerden bir şehre doğru koşmaktan başka çaren kalmıyor...

Kendine kaçanların ülkesinden, yine kendine kaçıyorsun!