Bir hayatımız daha olur sanıyoruz. Biraz daha zaman geçince, başımızda uçuşan telaşlar durulunca, bir ömür daha verilecek sanıyoruz. Sonraya erteliyoruz kendimizi, sonraya bırakıyoruz yapılacak ne varsa kıymetli...

Bir eylül daha gelir yanılgısındayız. Mevsim yine döner, kalbimiz o zaman soğur dünyanın süslerinden diye umuyoruz. O zaman unuturuz zannediyoruz hatırlamaktan yorulduğumuz ne kadar kıymık varsa ruhumuza saplı...

Belki yine gelir eylül, içinde ayrılıklar ve kavuşmalar biriktirdiği bohçasını bırakır kapı önlerine. Sonbaharı üfler açık pencerelerden içeriye, tül perdeler kımıldar mâzinin hatıralarıyla. Bitimsizce geleceğe uzanan beklentilerin ardından dalıp gider bakışlar. Bir Eylül daha gelir gelmesine, ama biz diye bir şey olur mu bilmem!..

Sâhi biz diye bir şey gerçekten de var mı?

İçinden çıkılamamış, derde boyanmış bir özlemle söylenen şarkının bitiminde, şarkıcının "bu şarkıya ilham veren hiç kimseyi artık özlemiyorum" demesi kadar acıklı bir şey bu hayat. Kimisinin bu son eylülü, kimisinin kendini tekrar edip duran aynı eylülü, kimisinin de farkına vardığı ilk eylülü...

Eylül'ün farkına varınca bitiyor beklemeler. Farkına varınca ölüyorsun çünkü, doğmak için ölüyorsun. Farkına varınca suskunlaşıyor yangınların, serin ve selametli oluveriyor derinin altını saran bütün alevler...

Ve biliyorum bir hayatım daha olmayacağını, ve farkındayım her eylül gelişinde elimden tutan doğum sevincini, biliyorum ilk nefes alışımın muhteşemliğini de...

Yeniden, bir ömür daha verilmeyecek, olsun, bir eylül daha geldi ya, doğduğum aya yeniden değdi ya sözcüklerim.

Bir pişmanlığa daha kucak açabildim ya, ekleyebildim ya defterime, hamdolsun!

Hoşgeldin eylülüm, ilk göz ağrım!