Yol ehli bir derviş günün birinde yürürken bir evin yanından geçmiş ve yukarı, pencereye doğru bakınca tasavvur edebileceği en güzel kadını görmüş. Kadının güzelliği dervişi mest etmiş ve bu cemâl tecellisini bir daha görebilmek ümidiyle aynı vaziyette,
yukarı bakar bir hâlde kalakalmış. Günler haftalara dönmüş. Yağmurlu geceler ve soğuklar geçmiş. Kadın, dervişin cemâle muntazır nöbetini fark ettikten bir zaman sonra hizmetçisini gönderip dervişi yanına getirtmiş. Kadının güzelliğini görünce, dervişin kalbi
yerinden çıkacak gibi olmuş.
"Gözlerin pencereme çivili, gece gündüz ayakta, neyin peşindesin sen?"
"Güzelliğin beni aşk ile bîkarar eyledi."
"Sen bana güzel diyorsan," demiş kadın, "bir de kız kardeşimi gör; onun güzelliği yanında ben solgun çiçek kalırım. Hemen sağında duruyor."
Adam sağ tarafına bakmış, fakat hiçbir şey görememiş. "Hiçbir şey göremiyorum," demiş.
"Çünkü benim bir kız kardeşim yok. Bana gerçekten âşık olsaydın o tarafa dönüp bakmazdın bile."
Bunu dedikten sonra kapıyı dervişin suratına kapatıvermiş.
Allah'ı sevdiğimizi söyleriz de nazarımızı dünyadan bir türlü ayırmayız.