Akşam ezanı okununca herkes evine girerdi.
Akşam çalışılacak işler, gezilecek yerler yoktu.
Evde huzur vardı.
Yemek menüsü pek değişmezdi.
Ekmek yemeğin paşası, bulgur pilavı vezirdi. İhtiyaçlarımız azdı, çünkü azgın değildik.
Gaz lambasının ışığında yapılan sohbetler çok uzun olmazdı.
Hem idare lazımdı hem de gece 12’ye kadar izleyeceğimiz dizilerimiz yoktu.
Erken yatardık.
Bu yüzden sabah namazı kaçmazdı.
Zaten hayat namazla başlardı.
Sabah namazına kalkanların riya ile de işi olmazdı.
Riya fışkıran sosyal medya da yoktu.
Her şeyimizi, herkesle değil ev halkıyla ya da dostlarla paylaşırdık.
Onlar bilirdi kıymetini çünkü. Sevincinde sarılır, üzüntünde sırtını okşardı. Dokunmak “like” (beğeni) atmaya benzemezdi.
Radyoda “fake news”ler (sahte haberler) yoktu doğrulayacağımız ya da işimize gelince “kesin doğrudur” diyeceğimiz”...
Siyaset mi? Yapanların işiydi.
Bu kadar “uzman” yoktu.
Dolar artınca değiştirmekten korktuğumuz ithal mobilyalarımız yoktu.
Bir çift halı, kamıştan 12 duvar yastığı ve bir karyola ile evlenirdik.
Torunlarımız da o yastıklara yaslanırdı.
Ayrı eve çıkmazdık evlenince.
Evlenen her “oğlan” için bir oda eklenirdi eve.
Öderken ömrümüzü tüketen tüketici kredilerine gerek yoktu.
Tüketmek istemiyorduk ki... Kanaati sadece bilmez, sonuna “kâr” ekler, olurduk. Olgunduk.
Sen olmazsan olgunlaştırırdı hayat.
İyinin kötüden çok olduğu günlerdi.
Güzel günlerdi.
Geri gelmeyecek...

“Güzeldik biz eskiden, çok eskiden.

Yürekler içiçeyken…

Bir lokma ekmeği bölüşürken…

Acıyı, mutluluğu paylaşırken…

Komşularımızın yanından selamsız sabahsız geçmezken…

Yardımlaşmanın ne demek olduğunun bilincindeyken…

Menfaatsiz, çıkarsız sevgiyi yürekten verirken…

Sevmek, sevilmek ayaklar altına alınmamışken…

Güzeldik biz eskiden, ama çok eskiden…!”

Bu her zaman mümkün aklı ve bilimi öne alarak yeniden aynı yapıyı inşaa edeceğiz şansa ve tesadüfe asla yer ve geçit vermeyerek.

Eskiden bir güzellik bir letafet vardı makyaj yapmazdık sade ve duru ben öyleydim bir bağlılık vardı aile içinde akrabalarda zaman değişmedi insanlar değişti ne oldum delisi oldular herşeyi unutuverdiler

Nerde o eski zarefet ler güzüzellikler her şey. çok. güzeldi sevgi vardı saygı vardı komşuluk vardı o. günleri arıyoruz

Aynen çok güzel günlerdi sevginin saygının eksik olmadığı komşum gel yorgunluk kahvesi yorgunluk çayı içelim denilen günlerdi teknoloji ilerdikce eski günlerdeki dostluklar yardimlasmalar maalesef yok oldu ve yalnizlastik 😭

Insanların birbirlerine duydukları saygı ve sevgi kavramlari kolay kolay değişmiyor.Sadece yaşam mücadelesi ve samimiyetsiz ortamlar bizleri bu hale getirdi.Hala daha bu değerleri yasatacabilecegimiz güzel insanları yok sayamayız.

Evet toplum olarak cok guzeldik.
Bulgur kaynatirken.
Eriste keserken.
Yun yikarken.
Tarhana sererken.
Unluk bugdayi yikarken.
Vs.vs.
Insandik.komsularimizla adeta buyuk bir aile gibiydik.
Malesef modem zamanlara atil kaldik

Hemde ne kadar güzeldik çünkü bizdik bütündük acılarımızla sevinçlerimizle ...şimdiyse bambaşka birşey olduk toplum olarak..virüs gibi birbirimizi tüketmenin telaşındayız..