İnsanın en büyük yanılgısıdır belki varlığını elzem görmek...

Ben olmazsam iş yürümez!
Ben olmazsam çoluk çocuk aç kalır!
Ben olmazsam düzen bozulur!
Ben olmazsam mutlu olamaz!
Ben olmazsam dünya durur!

Hayır! Sen olmazsan dünya durmaz. Kimsenin varlığı hatrına dönmeyen dünya, senin yokluğunda da durmaz.
Evet, düzen bozulur lakin yenisi kurulur!
Kimse aç kalmaz yokluğunda. Seni rızka sebep eden, başka bir sebep yollar!
Yokluğun mutsuzluktur belki acıtır. Fakat o da belli bir zaman sonra her acı gibi diner!

Bu yanılgıya sebep, insanın açgözlü oluşudur. Zira açgözlülük sadece mal mülk için geçerli değildir. Etrafındakiler ona mecbur, bağımlı olsun istemek, vazgeçilmez olmayı istemek de açgözlülüktür. Kişi bu durumdan memnun değil gibi görünse, dili şikayet etse de; içten içe ziyadesiyle memnundur, zihni bunu değerli olmak olarak algılıyordur.

Ziya Paşa'nın dediği gibi;

"Hâli ne zaman kaldı cihan ehl-i tamâ'dan,
Sen zatını bu âleme elzem mi sanırsın?"

( Bu dünya ne zaman açgözlülerden yoksun kaldı,
Sen kendini bu dünyaya çok gerekli mi sanıyorsun?)

"Kimsenin varlığı hatrına dönmeyen dünya, senin yokluğunda da durmaz" çok güzelmiş